"Αρθρο του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου : Αντιμνημονιακός Ριζοσπαστισμός"

Όταν πέρσι, άνοιξη προς καλοκαίρι του 2011, πλημμύρησε από κόσμο η Πλατεία Συντάγματος, κατόπιν όλες οι Πλατείες της χώρας, από ένα πλήθος ετερόκλητο, «μη καταγεγραμμένο», πολλοί-οι περισσότεροι εκ των κομματικών μηχανισμών- προερχόμενοι, αδυνατούσαν να δώσουν ερμηνείες, κατέφευγαν σε εύκολες λύσεις τακτοποιώντας τους συμμετέχοντες σε κατηγοριοποιήσεις με βάση βολικά σχήματα του παρελθόντος. Είχα γράψει τότε για «τον φόβο της Πλατείας». Είχα γράψει ότι αυτός ο Κοινός Φόβος προερχόταν:
-α- Από την ΕΞΟΥΣΙΑ (προφανώς: την μισούσε αφού δεν την Όριζε)
-β- από τις «Βεβαιότητες»
-γ- από τα παρελαύνοντα κάθε τόσο (απλώς διερχόμενα) «ΤΑΞΙΚΑ» κομματικά στρατά της παραδοσιακής αριστεράς
-δ- από τους «γνωστούς-άγνωστους» και τους «κουκουλοφόρους» που η Πλατεία ΞΕΒΡΑΣΕ πολλάκις.
-ε- από τους «μπαχαλάκηδες» και τμήμα των «αντι-εξουσιαστών» που δεν αποδέχονταν επ΄ ουδενί τον ΕΙΡΗΝΙΚΟ χαρακτήρα της διαμαρτυρίας, θεωρώντας τον αναποτελεσματικό-αποπροσανατολιστικό, που ζουν μόνο με την αντίθεση με τους «Μπάτσους-Γουρούνια-Δολοφόνους», (αυτό τους συντηρεί),που τους ενοχλούσαν τα γυναικόπαιδα στην Πλατεία (τους θυμίζουν κάτι;)
-ΠΟΙΟΙ και ΠΟΣΟΙ τελικά ΦΟΒΟΥΝΤΑΝ την ΠΛΑΤΕΙΑ; Δεν ήταν απλά ένα ρητορικό ερώτημα…
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το πρώτο Μνημόνιο ακολούθησε δεύτερο, επαχθέστερο. Η Χώρα βυθίστηκε σε περαιτέρω Εξάρτηση και Υποτέλεια, η Εθελοδουλεία του πολιτικού προσωπικού αναδείχθηκε σε ύψιστη αρετή.. Οι Πλατείες, έχασαν (προσωρινά) την δυναμική τους. Εντούτοις, το Κίνημα αυτό ΔΕΝ ηττήθηκε, ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΕ προσωρινά. Την ίδια στιγμή, καλό θα ήταν για αυτό το ίδιο, να ψάξει, να ξεψαχνίσει, να αυτό-μορφωθεί. Δεν αρκεί ο αυθορμητισμός.
Όσον αφορά τους «παλαιότερους»: Θεωρώ ότι το ρεύμα της προηγούμενης περιόδου, το διακριτό από την δεκαετία του ΄90 με τον (κάπως άβολο) χαρακτηρισμό «Πατριωτικό», με την πρακτική του και τον ακτιβισμό του (εναντίωση στην σύλληψη Οτσαλάν, διαδηλώσεις ενάντια στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ΟΧΙ στο Σχέδιο Αναν, απόσυρση του ανιστόρητου εθνομηδενιστικού βιβλίου της Ρεπούση),:
- ΩΦΕΙΛΕΙ να οσμωθεί με το νεώτερο "Κίνημα των Πλατειών" του 2011.
- Οφείλουμε «να σπρώξουμε» ώστε να συναντηθεί η "Πατριωτική αριστερά", ο Σοσιαλιστικός Χώρος με τον ΑΝΤΙ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟ.(όσο και αν δυσκολευόμαστε να συνεννοηθούμε διότι δεν έχει κατακτηθεί ακόμη κοινή γλώσσα..).
Ενώ η Χώρα παραπέει:
- Ο μεν ΑΝΤΙ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ: -αυτό το ιδιόμορφο Κίνημα που εμφανίστηκε Μαζικά στις Πλατείες από την άνοιξη του 2011, ανατρέποντας εν πολλοίς τον εφησυχασμό της άπνοης και καταναλωτικής 20ετίας 1990-2010 - : Ή, θα γονιμοποιηθεί Πολιτικά-Ιστορικά (και από εμάς), Ή, ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΠΑΝΙΑ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥ
- οι δε λοιποί, παραμένουν ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΜΕΝΟΙ. Διαβάζουμε
ερμηνείες φτιαγμένες με παλαιά, "σίγουρα" υλικά, που δεν οδήγησαν πουθενά παρά μόνο σε περιχαράκωση, σε οκνηρία. Οι δυνάμεις της ακινησίας κυριαρχούν. Οι δυνάμεις της ερμηνείας, παραμένουν σιγουράτζες.
Σήμερα χρειαζόμαστε ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΤΙ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αρχιτέκτων - Συγγραφέας