25 Ιαν 2012

Οι νεοκύπριοι και η γλώσσα μας

 ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ 

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗδιαβάσαμε την πιο σύντομη, εύληπτη, διαφωτιστική και εμπεριστατωμένη ανάλυση για την κυπριακή διάλεκτο. Μια μεστή απάντηση σε όσους προσπαθούν να ιδεολογικοποιήσουν τη γλώσσα μας και να την παρουσιάσουν ως αυτόνομη, στο πλαίσιο ευρύτερου σχεδιασμού, που θέλει να κτίσει ιδεολογίες για ένα ανύπαρκτο κυπριακό έθνος. Ήταν στον Φιλελεύθερο, σε συνέντευξη της Μαρίνας Σχίζα με τον δρα Γεώργιο Ξενή, αναπληρωτή καθηγητή Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, ο οποίος τιμήθηκε (προς τιμήν όλων μας) από την Ακαδημία Αθηνών για το έργο του «Αρχαία σχόλια στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή». Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο, απλώς παραθέτουμε και σ’ αυτή τη στήλη την απάντησή του, γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να διαβαστεί από όλους: «Η επιστημονική μελέτη της κυπριακής κατέδειξε σαφώς ότι πρόκειται για μια διάλεκτο της ελληνικής γλώσσας η οποία ως προς την αρχαϊκότητα των χαρακτηριστικών της είναι εφάμιλλη λ.χ. της ποντιακής διαλέκτου. Πολύ καλή γλωσσολογική παρουσίαση του θέματος παρέχει ο καθηγητής Χαράλαμπος Συμεωνίδης σε πρόσφατο σύγγραμμά του. Η ελληνικότητα της κυπριακής όμως προκύπτει και από την ιστορία.
Την κυπριακή διάλεκτο την έφεραν μαζί τους οι πρόγονοί μας Έλληνες, που έφθασαν τον 12ο αι. π.Χ., μετά την κατάρρευση των μυκηναϊκών ανακτόρων, για μόνιμη εγκατάσταση στην Κύπρο. Και επειδή οι πρώτοι Έλληνες της Κύπρου κατήγοντο από την περιοχή της Αρκαδίας της κεντρικής Πελοποννήσου, η αρχαία κυπριακή διάλεκτος έχει στενότατες ομοιότητες και συγγένειες με την αρχαία αρκαδική διάλεκτο: και οι δύο διάλεκτοι, κυπριακή και αρκαδική, συνανήκουν μαζί με την παμφυλιακή στη λεγόμενη αχαϊκή ομάδα των ελληνικών διαλέκτων. Η αρχαία κυπριακή ομιλήθηκε για κάπου 1000 χρόνια στην Κύπρο, αλλά την εποχή των ελληνιστικών χρόνων, όπως συνέβη και με τις υπόλοιπες ελληνικές διαλέκτους, υπεχώρησε στην επεκτατική προέλαση της λεγόμενης ελληνιστικής κοινής, η οποία ήταν ένα κοινό εκφραστικό όργανο που κάλυπτε όλους τους Έλληνες. Αργότερα κατά τον 7ο αι. μ.Χ. άρχισε δειλά-δειλά, όπως πάλι οι άλλες ελληνικές διάλεκτοι, να επανεμφανίζεται ως μεσαιωνική κυπριακή. Η φάση αυτή κάλυψε και την περίοδο της φραγκοκρατίας και ενετοκρατίας. Το 1571 μ.Χ. με την κατάκτηση της νήσου από τους οθωμανούς άρχεται η νεότερη και σύγχρονη φάση της Κυπριακής. Πρέπει να πούμε ότι καθ’ όλη την πορεία της η Κυπριακή συμπορεύτηκε και με άλλες ελληνικές διαλέκτους. Η στενή της σχέση με αυτές είναι πολύ ορατή. Καλό παράδειγμα είναι το ιδίωμα που ομιλείται σήμερα στον Αρχάγγελο της Ρόδου. Όποιος πάει εκεί θα νομίζει ότι βρίσκεται στην Κύπρο. Τόσο πανομοιότυπες είναι οι δύο ελληνικές διάλεκτοι. Αυτό που ονομάσατε επανεκτίμηση της Κυπριακής δεν είναι μια προσπάθεια μελέτης βασιζόμενη σε νέα επιστημονικά δεδομένα. Επιστημονικώς τα πράγματα έχουν όπως σας τα είπα. Αυτό που γίνεται είναι μια προσπάθεια ιδεολογικοποίησης της κυπριακής διαλέκτου. Δηλαδή κάποιοι κύκλοι, συνήθως τους λέμε Νεοκυπρίους, επειδή έπαψαν να αισθάνονται οι ίδιοι Έλληνες κατά παραβίαση των ιστορικών δεδομένων, θεωρούν ότι μπορούν να αποκόψουν την κυπριακή από τον ελληνικό κορμό και να την παρουσιάσουν ως αυτόνομη γλώσσα. Ακολουθούν μεθοδικά μια ορισμένη διαδικασία (τυποποίηση κυπριακής, εισαγωγή της στην εκπαίδευση κ.τλ.). Όμως η εκτίμησή μου είναι ότι το ιδεολογικό, αντιεπιστημονικό και ανιστόρητο αυτό πείραμα δεν έχει προοπτική επιτυχίας για πολλούς λόγους».

aristosm@phileleftheros.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: