29 Ιουν 2012

Το (από πολλούς) αναφερόμενο ως: “Tέλος της Μεταπολίτευσης"

Το (από πολλούς) αναφερόμενο ως: “Tέλος της Μεταπολίτευσης»  δεν θα είναι ακριβώς αυτό που ονειρεύονται ή περιγράφουν. Δεν θα είναι δηλαδή η κατάρρευση ενός σάπιου (30ετους πάνω-κάτω) πολιτικού συστήματος που ονομάστηκε συλλήβδην «Μεταπολίτευση» και που θα αντικατασταθεί με κάτι νεώτερο και Άφθαρτο (ή , που θα ανατραπεί με κάποια «Λαϊκή Εξέγερση»..).

 -έχει άλλο ονοματεπώνυμο: «Κυπριακή Δημοκρατία»

 Φοβούμαι, ότι το «ΤΕΛΟΣ της Μεταπολίτευσης» θα είναι τόσο ΤΡΑΓΙΚΟ, όσο και η αρχή της. Θα έχει δηλαδή σχέση και αφετηρία ΕΘΝΙΚΟ θέμα. Κατά ΤΡΑΓΙΚΗ δε ειρωνεία, σαν αρχαιοελληνικό δράμα, με την ίδια ΑΝΑΦΟΡΑ: την Μαρτυρική Μεγαλόνησο Κύπρο. Η αρχή της «Μεταπολίτευσης», η αποκατάσταση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος δηλαδή, έγινε το 1974 στην Πατρίδα μας με κόστος: την Απώλεια του 37% της Εδαφικής Ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατόπιν της Τουρκικής εισβολής του Αττίλα και της έκτοτε συνεχιζόμενης Κατοχής.

Και το σημερινό «Τέλος» της συμπίπτει με την οικονομική της κατάπτωση, με τον εξαναγκασμό της να προσφύγει και αυτή με την σειρά της, ακολουθώντας τα βήματα της «Μητρός Ελλάδος»,στον ευρωπαϊκό μηχανισμό Στήριξης.. Άσχετα αν το κάνει με καλύτερους όρους, λόγω του γεγονότος ότι έχει σταθερή την στήριξη του Ρώσικου παράγοντα (ευτυχώς), ανατρεπτικού και για άλλα…
Νομίζω ότι γίνεται σε όλους αντιληπτό πως μια οικονομική «βοήθεια» από τις γνωστές (ιμπεριαλιστικές) δυνάμεις προς την Κυπριακή Δημοκρατία, την καθιστούν ΕΥΑΛΩΤΗ και στο κατεξοχήν θέμα : στο ΕΘΝΙΚΟ..

Κατά τα άλλα, για το πώς έφτασαν σε αυτό το σημείο στην Μεγαλόνησο;

 Φαίνεται ότι εξήχθησαν και εκεί (οι κακές) «συνήθειες» της «Μητέρας Ελλάδας»: πολιτικό κόστος , ασυλία των πολιτικών, ολιγωρία.. « το τσουνάμι των τραπεζών» , (πέραν της ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ του ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ που υπέσκαψαν οι Θεωρίες περί απογόνων των «Φοινίκων»!! για τους «Κύπριους», αντίστοιχες των εντόπιων «εκσυγχρονιστικών» Ρεπούσιων φληναφημάτων περί «Συνωστισμού») με αποτέλεσμα, την είσοδο της στο Μηχανισμό, όχι μόνο για τις τράπεζες αλλά με ένα μνημόνιο εφ’ όλης της ύλης και με την Τρόικα να οδεύει καλπάζοντας προς τα κει, να βάζει όρους, να παρεμβαίνει στην κοινωνική, πολιτική του απλού ανθρώπου και στην καθημερινότητά του , τελικά, να επηρεάζει τη διαχείριση του εθνικού προβλήματος.. .

 «Είναι η Κύπρος που οι εμπόροι την μισούνε;»

Ή μήπως: «Το άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει»;

 Έτσι ή αλλιώς, ένα έχει σημασία: Η Κύπρος κατέστει τελικά η Τραγική Αναφορά, το Σημείο «Μηδέν», τόσο της Αρχής όσο και του «ΤΕΛΟΥΣ» της ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ Μεταπολίτευσης.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ e-mail: gpapagian@in.gr

28 Ιουν 2012

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΧΙΖΑ


Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ της νέας συγκυρίας : Προσηλυτισμός  ή Προσεταιρισμός;

Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου έφεραν στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ ένα μεγάλο  ποσοστό σε σχέση με το αφετηριακό  4,6% προ των εκλογών της 6ης Μαίου. Οι νεοεισερχόμενοι  στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως συμπαθούντες, ως «αυτοστρατευμένοι»  ενεργοί πολίτες  ή ως απλοί ψηφοφόροι και αντιρρησίες των μνημονίων, επιβάλλουν οπωσδήποτε μια νέα ερμηνεία των νέων πολιτικών διαθέσεων και διαθεσιμοτήτων.  Και είναι φανερό ότι οι ερμηνείες «του ποδαριού» ή αυτές που υπηρετούν αγκυλώσεις και πολιτικές δυνάμεις αδρανείας,  δεν βοηθούν  στο να αναγνωρισθούν οι επί  μέρους  ταξικές και κοινωνικές ταυτότητες  των αυθόρμητων «συνιστωσών»,  που  συνέβαλαν στην εκλογική «επιτυχία» του 27% της 17ης Ιουνίου…
Και κάτι ακόμη πιο  σημαντικό : Οι πρόχειρες ερμηνείες ενός  εκλογικού αποτελέσματος  που προέκυψε μέσα  στη φούρια των μνημονιακών εκβιασμών και εστιάστηκε σ’ αυτούς, δεν επιτρέπουν την διάγνωση  κάποιων ευρύτερων    θέσεων και απόψεων που «ενδημούν» στο σώμα των νεοαποκτηθέντων  ψηφοφόρων.
Υπάρχουν  ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν μετά από έρευνα και διάλογο. Ερωτήματα  που η «υγιής» και δημοκρατική διατύπωσή τους βασίζεται σε μια  αμφίδρομη επικοινωνιακή διαδικασία «παλιού» και «νέου»  ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Το αντίθετο αυτής της τακτικής, δηλαδή η  διαδικασία ενός  απλοϊκού «προσηλυτισμού» στο παλιό προ της 6ης Μαϊου μόρφωμα – το οποίο  βρέθηκε στη νέα κατάσταση αφού προηγουμένως γνώρισε κατά περιόδους   έντονες δημοσκοπικές «ανοδοκαθόδους» -   βάζει σε σοβαρή διακινδύνευση  τη νέα μάχη που αναπόφευκτα θα δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  στις συνθήκες των επερχόμενων μνημονίων…
Το πρώτο και μάλλον αφελές ερώτημα αναφέρεται στο χαρακτήρα της ψήφου της 17ης  Ιουνίου, στο κατά πόσο αυτή ήταν «ταξική» ή «αντιμνημονιακή». Υπάρχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζουν το πρώτο, σαν να είναι μόνιμοι κάτοικοι Αυστραλίας….
Ο καθένας βεβαίως δικαιούται να λέει ό,τι  θέλει ,  υποχρεούται πάντως  να εξηγεί αν εκφράζει ευχή ή διαπίστωση…
Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη ταξική και κοινωνική ταυτότητα των υποστηρικτών του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, και συγκεκριμένα το εάν και κατά πόσο , μαζί με τα  τμήματα της φτωχολογιάς της πόλης και του χωριού, συμπορεύονται και   τμήματα της «προοδευτικής» μεσαίας τάξης : Της τάξης  που ακόμη κι όταν δεν αντιμετωπίζει άμεσα «υπαρξιακά» προβλήματα, μπαίνει σε συναγερμό από τις έξωθεν απειλές, από την αποικιοποίηση της χώρας, την απειλή κατάσχεσης των ελληνικών περιουσιών,  την καταβύθιση της ποιότητας ζωής, την εξαχρείωση του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος. Ποια ήταν η συμβολή των «μικρομεσαίων» στην αντιμνημονιακή πάλη και ψήφο των εκλογών; Στην προκειμένη περίπτωση, ανεξαρτήτως μεγεθών και ποσοστών του μικρομεσαίου παράγοντα,  θα πρέπει να αποκλεισθεί η παραδοσιακή  παλαιοκομμουνιστική αντιμετώπιση  της μεσαίας τάξης ως τάξης «βοηθητικής» και «χειραγωγήσιμης». Η στάση αυτή  συνιστά ένα μεγάλο πολιτικό «αναχρονισμό», που πρέπει να υπερβεί με κάθε τρόπο το νέο πολιτικό μόρφωμα που θα δημιουργηθεί στη  θέση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ….
Το τρίτο ερώτημα αφορά το κατά πόσο η αντιμνημονιακή καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ συνέβαλε στην ανάδειξη των όποιων οικολογικών του θέσεων, και δια μέσου αυτής της ανάδειξης στην προσέλκυση ψηφοφόρων από το χώρο των Οικολόγων Πρασίνων και της ευρύτερης ευαισθησίας στα μοντέρνα, «μεταϋλικά» αιτήματα.. Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κληθεί στο μέλλον να δώσει μια μάχη περί της οικολογικότητάς του – εάν και εφόσον δειχθεί ότι προς το παρόν δεν την έδωσε;  Και ποια είναι η εμβέλεια του κοινωνικού σώματος που επηρεάζεται από τα ιδιαίτερα ζητήματα  ποιότητας ζωής και περιβάλλοντος; Εάν ο υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν μόχθησε για την παραγωγή ενός συνεκτικού οικολογικού μοντέλου Παραγωγικών δυνάμεων/παραγωγικών σχέσεων, μήπως στο μέλλον βρεθεί προ εκπλήξεως όταν κληθεί να το προσκομίσει και να το υπερασπίσει;
Το τέταρτο και πολυπεριεκτικό  ερώτημα αφορά το ρόλο της εθνικής συλλογικότητας μέσα στον βαλκανικό, ευρασιατικό, μεσογειακό και ευρωπαϊκό περίγυρο. Αναγνωρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την τουρκική πολιτική ως πολιτική περιφερειακής υπερδύναμης, που επιβάλλει εθνική και διακρατική εγρήγορση; Αναγνωρίζει την Αρχή της Διεθνούς Νομιμότητας και επομένως θέτει σαν στόχο την εφαρμογή της στο Αιγαίο και στην Κύπρο; Ή αντίθετα  αποδέχεται τη λογική των διμερών διευθετήσεων, που διέπονται  από τους εκάστοτε συσχετισμούς δύναμης;
Αναγνωρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την ανάγκη ανάπτυξης σχέσεων με άλλες διεθνείς συλλογικότητες, στον ευρασιατικό, βαλκανικό  και μεσογειακό χώρο, ή «ετεροκαθορίζεται» από τους ευρωπαίζοντες επικριτές του και – προκειμένου να τους εξευμενίσει – αποκρούει τις όποιες σχέσεις πέραν της ευρωπαϊκής «οικογένειας»;
Αναγνωρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ το οξύ πρόβλημα που προκύπτει από τον προσεταιρισμό της μουσουλμανικής μειονότητας από το τουρκικό κράτος;
Τελευταίο έρχεται το ερώτημα της λεγόμενης «μετανάστευσης» - αν θεωρήσουμε τέτοια την συστηματική, για μια εικοσαετία, διείσδυση ξένων πληθυσμών στην ελληνική επικράτεια. Οι προγραμματικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προ των εκλογών της 17 Ιουνίου συνιστούν πρόοδο, όμως ταυτόχρονα δεν συνιστούν ολοκληρωμένη απάντηση στο μεγάλο ζήτημα της συνεύρεσης ξένων και εγχώριων πληθυσμών (Ελλήνων) χωρίς τα στοιχεία της νόμιμης αποδοχής, της τήρησης των εργασιακών και οικονομικών  θεσμών, της προσαρμογής στη «φέρουσα ικανότητα» της χώρας για φιλοξενία ή εποικισμό κάθε μορφής… Η χώρα προφανώς έχει διεθνές «χρέος» στην στήριξη των προσφύγων και των οικονομικά απόκληρων, έστω και υπό  συνθήκες  οιονεί χρεοκοπίας, όμως και το χρέος αυτό έχει όρια…Παρακάμπτοντας τις χρησιμοθηρικές ηθικολογίες των «επαναστατικών» γκρουπούσκουλων που αναθέτουν  στην μεταναστευτική διαδικασία την παραγωγή ενός άχρωμου κοινωνικοπολιτικού χυλού για την ολική αποδόμηση της διεθνούς καπιταλιστικής τάξης, μπαίνει το ερώτημα : Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να χαράξει στον ελληνικό  και να προωθήσει στον ευρωπαϊκό χώρο,   μια πολιτική συνευθύνης και  αποθάρρυνσης των μεταναστευτικών ροών;  Μπορεί να αποτρέψει τα φαινόμενα της «μαύρης  εργασίας» και «μειοδοσίας» κατά παράβαση των εργασιακών θεσμίσεων, που ενισχύουν  το φασιστικό φαινόμενο δια μέσου της σύγκρουσης  μεταναστευτικών και γηγενών πληθυσμών;
Προϊόν  αυτής της μικρής προσέγγισης, που τελεί υπό την αίρεση κάποιων στατιστικών επιβεβαιώσεων, είναι ότι :   Ο  υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ως οργανωτικό, στελεχιακό και πολιτικό δυναμικό, στη πορεία του μετασχηματισμού του σε μια  κυβερνώσα, ριζοσπαστική, κοινωνική και πολιτική Αριστερά, είναι υποχρεωμένος  σε πρώτη φάση να αναζητήσει ορισμένους κοινούς τόπους με τις «κοινωνικές συνιστώσες» που συμπορεύθηκαν μαζί του στις δίδυμες εκλογές. Και παραπέρα,  σε μια δεύτερη φάση,  είναι υποχρεωμένος  να «πατήσει»,  χωρίς ηγεμονισμούς , σε μια νέα, έντιμη,   κοινωνική συμμαχία αριστερών και πατριωτικών δυνάμεων.  

27 Ιουν 2012

ΜΝΗΜΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ -2ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ (επανεμφάνιση του Συνοικισμού στην συνείδηση της πόλης)







Οι πρόσφυγες στο συνοικισμό του Ξυλοκάστρου έζησαν την βία δυο φορές. Την Κεμαλική βία και τον ξεριζωμό τους από τη Μικρά Aσία αλλά και αργότερα τη Ναζιστική. Υπέστησαν όμως και κάτι ακόμη: την πολεοδομική και κοινωνική περιθωριοποίησή τους, την αδιαφορία, την εξορία από την πόλη.
Στις 13 Ιουνίου, στην αυλή του, το 2ο Δημοτικό σχολείο, πραγματοποίησε γιορτή μνήμης για τους πρόσφυγες Μικρασιάτες. Στην πρόσκληση του το 2ο Δημοτικό-«Αριστοναύτειο» έγραφε: « Όταν τα σεντούκια ανοίγουν, το άρωμα της Ιώνιας Γης πλανιέται στο χώρο του σχολείου και μας μεταφέρει 90 χρόνια πίσω στη Σμύρνη, ‘‘της γης το άγαλμα’’, ‘‘της Ιωνίας στέμμα’’».
Τα τραγούδια, οι χοροί, τα θεατρικά δρώμενα γέμισαν όσους παρακολούθησαν αυτή την εκδήλωση με την πεποίθηση ότι τα παιδιά με βαθειά συνείδηση και ευθύνη σέβονταν τον τόπο τους, την ιστορία του. Παράλληλα διασκέδασαν. Μια εκδήλωση αγάπης και ανθρωπιάς.
 Η δ/ντρια του σχολείου, η κ. Βαρβάρα Νικολοπούλου-Νάτσιου ,οι Δάσκαλοι αλλά και ο Σύλλογος γονέων και κηδεμόνων ήταν οι εμψυχωτές ενός μαθητικού συνόλου με πηγαία, ειλικρινή εκφραστικότητα και συνειδητό σεβασμό. Εκεί , έγινε πράξη η έννοια εκπαιδεύω, είμαι δάσκαλος. Συνώνυμα ολοκληρωμένης ανθρωπιστικής παιδείας.
Αυτοί οι άνθρωποι που εμπνεύσθηκαν και έκαναν πράξη αυτή την εκδήλωση έσπασαν την αντιεκπαίδευση στη λήθη. Είχαμε και έχουμε αντιεκπαίδευση, γιατί οι θεσμοί βρέθηκαν στα χέρια ατόμων σκοταδισμού, πνευματικού ακρωτηριασμού. Σ αυτή τη σιωπή εντάσσεται η ρεπούσεια εκδοχή της ιστορίας, όπως θύμισε ο σχολικός σύμβουλος στον χαιρετισμό του.
Όμως, τα εγκλήματα, τα βάσανα ανθρώπων και λαών συνεχίζονται, επαναλαμβάνονται, όταν οι λαοί και οι άνθρωποι ξεχνούν, όταν δεν τιμωρούνται οι ένοχοι. Για την εμβληματική μορφή του αντιαποικιακού, σοσιαλιστικού και δημοκρατικού αγώνα, το Βάσο Λυσσαρίδη, ‘‘ατιμώρητα εγκλήματα υποτροπιάζουν…
Η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή και η απάθεια διευκολύνει τη συνέχιση.’’
 Οι πρόσφυγες έφεραν μαζί τους γνώσεις, ήθη, συμπεριφορές πολιτισμού. Έφεραν την έννοια της βιώσιμης κοινωνίας, τη δύναμη της προσφυγικής οικογένειας. Έφεραν την παραγωγική γνώση, έναν υψηλού επιπέδου γαστρονομικό πολιτισμό .
Σ’ αυτό τον μικρό οικισμό ξαναγεννήθηκε η κοινή αυλή , στοιχείο μεσογειακής πολιτισμικής ταυτότητας. Διαπίστωσαν όμως και την αδιαφορία του κράτους και στην κεντρική και στην αυτοδιοικητική έκφρασή του, την απομόνωσή τους ως ιστορική και πολιτισμική κοινότητα. Από τότε που εγκαταστάθηκαν δεν υπήρξε όχι μόνο εκδήλωση μνήμης, αλλά και καμιά στον συνοικισμό υποστηρικτική υποδομή και υπηρεσία. Ένα περιβάλλον συναισθηματικής προσιτότητας κυκλώθηκε, καλύφθηκε από γνωστού τύπου πολυκατοικίες και μεγαλοκαταστήματα.
Οι κάτοικοι του συνοικισμού διατηρούσαν την ελπίδα μιας αξιοπρεπέστερης ζωής, πίστευαν στη νίκη αξιών και την ηθική δικαίωσή τους. Έβλεπαν όμως ότι κάθε ημέρα έχαναν τη θέση τους στην κοινωνία της πόλης. Άλλαζαν τα πάντα γύρω τους, χωρίς αυτούς, ήταν και παρέμεναν ξένοι στον νέο τόπο τους. Μια αποξένωση, ένας άλλου τύπου ξεριζωμός. Πολεοδομικός και πολιτισμικός .Ένα ανίσχυρο οικιστικό κομμάτι σ’ ένα δύσμορφο και ανιστορικό περιβάλλον. Η ιδεολογία της ασχήμιας σε βάρος του μικρασιατικού συναισθήματος του ωραίου είναι η επιβολή της αδιαφορίας απέναντι στην ανθρωπιά. Ήταν πριν δέκα χρόνια στην συνάντηση ανθρώπων για μια νέα πόλη ,νέα αυτοδιοικητική πρόταση, με οικολογία μνήμης, όταν γράφαμε στο προεκλογικό μας πρόγραμμα: «O Συνοικισμός ,στην ροή των κέντρων της πόλης, είναι ιστορική συνισταμένη. Συνοικισμός (και πολύ νωρίτερα οι Αριστοναύτες) έχουν κοινό το ταξίδι της αγωνίας, ανάγκης, ξενιτεμού… Η ανηθικότητα της περιθωριοποίησης του Συνοικισμού είναι νίκη της λήθης απέναντι στη μνήμη. Το Πνευματικό Κέντρο θα έπρεπε προ πολλού να ερευνήσει, τεκμηριώσει, αναδείξει την ιστορική και κοινωνική σημασία της προσφυγικής πόλης. Ο Δήμος θα έπρεπε να εξασφαλίσει με τη διάνοιξη δρόμων την ενσωμάτωση του Συνοικισμού στην πόλη. Η θέση που του ανήκει είναι στις πρώτες σελίδες οδηγών της πόλης, στην συνείδηση των παιδιών του σχολείου, και πρέπει ν’ αποτελέσει στοιχείο αναφοράς ενός πλέγματος πόρων και γεγονότων, ένα διαρκές ιστορικό-πολιτισμικό δρώμενο.» Ο Συνοικισμός σε μια ομογενοποιημένη παραλία και πόλη, έχει μεγάλη συμβολική, ιστορική υπεραξία. Την υπεραξία της ανθρώπινης ζωής , των δικαιωμάτων, αλλά και του χώρου, ανέδειξε το δεύτερο δημοτικό σχολείο Ξυλοκάστρου. Έκανε το σχολείο με την έκθεση προσφυγικού υλικού και την αυλή του, χώρο πολιτιστικών δρώμενων, ένα κεντρικό στοιχείο μιας νέας πολεοδομικότητας. Οι ανθρώπινες πράξεις και ο υλικός χώρος συναντώνται ως αξιολογικά στοιχεία επαναδόμησης της συνείδησης της πόλης. Αλλά δεν είναι απλά επαναθεμελίωση ταυτότητας. Είναι ζήτημα αρμονίας φυσικού, τεχνητού, ιστορικού περιβάλλοντος. Ο Συνοικισμός, εξάλλου, έχει μια πρόσοδο θέσης σε μια νέα πόλη στην περιοχή Αριστοναυτών και νέου σιδηροδρομικού σταθμού. Οι μαθητές με τους δασκάλους τους μετείχαν σε μορφωτικά κινήματα χειραφέτησης, ανέδειξαν τον «πολιτισμό των πολεοδομικών διαμερισμάτων» διαδεδομένη μετεξέλιξη πολιτισμικών αντιλήψεων της εξέγερσης του ‘68. Αντίθετα, ο «υψιπετής πολιτισμός», δηλαδή η απαιδευσία, κοστολόγησε τους πρόσφυγες στο κοινωνικό παθητικό και τα ‘‘σπίτια χαμηλά’’ ως μορφικά παράσιτα. Σ’ εποχή απουσίας λόγου, προφανούς παρακμής, διορθωτική πορεία δείχνει ένα μέρος της εκπαιδευτικής κοινότητας. Επιμένουν στην αποχή γνώσης οι τοπικοί δημοτικοί σύμβουλοι και ο δήμαρχος. Ας μη μιλήσουμε για την πνευματική οκνηρία αυτού που λέγεται πνευματικό κέντρο. Απουσίαζαν όλοι. Πιστοποίησαν την άγνοιά τους για τη σημασία της ανθρώπινης ζωής και τι σημαίνει υπεράσπισή της. Δεν σεβάστηκαν τα παιδιά που έγιναν δάσκαλοί τους.

 ΓΡΗΓΌΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012 (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ) ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΕΙ ΑΜΕΣΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ. ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ.

 του Μάριου Άνθη εκπροσώπου των εργαζομένων του Ε.Α.Κ.Κ. αντιπρόεδρου Σωματείου εργαζομένων αθλ. εγκαταστάσεων ΒΔ Ελλάδας.
Τετάρτη, 27 Ιουνίου 2012

Όπως έχει ήδη δημοσιοποιηθεί, το Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Κέρκυρας βρίσκεται από τις 23 του Απρίλη χωρίς, διοίκηση, καθώς τότε έληξε η θητεία της Διοικούσης Επιτροπής (ΔΕ) του.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το ζήτημα θα είχε αντιμετωπιστεί. Οι γνωστές - ιδιαίτερες – συνθήκες, όμως, στην πολιτική κατάσταση και οι αντανακλάσεις τους, προκάλεσαν ένα διοικητικό νομοτυπικό αδιέξοδο που είχε σαν αποτέλεσμα το ΕΑΚ Κέρκυρας και – ίσως – μερικά ακόμα ΕΑΚ, να παραμένει ακόμα και σήμερα χωρίς να έχει ΔΕ.
Αυτό γιατί ούτε τοποθετήθηκε νέα, ούτε δόθηκε παράταση στην προηγούμενη. Εδώ, δεν θα αναφερθούμε, ούτε θα εξετάσουμε τυχούσες ευθύνες σχετικά με το πρόβλημα. Μόνο, σύντομα, θα αναφερθούμε στις συνέπειες και στις λύσεις του προβλήματος.
α) Δύο και πλέον μήνες χωρίς ΔΕ, αποτελεί μια απαράδεκτη και ανεπίτρεπτη κατάσταση για μια σημαντική και ζωτική υπηρεσία, όπως το δημόσιο Αθλητικό κέντρο. Στο διάστημα αυτό, όπως ακόμα τώρα, το ΕΑΚ δεν είναι σε νομοτυπική θέση να ανταποκριθεί σε βασικές λειτουργικές ανάγκες και υποχρεώσεις του διότι δεν υπάρχει κανονική διοικητική λειτουργία και δεν είναι δυνατή η εκταμίευση κονδυλίων και η διεκπεραίωση σημαντικών θεμάτων, χωρίς έγκριση και υπογραφές των νόμιμων εκπροσώπων της διοίκησης του. Έτσι είμαστε σε μια περίοδο που – ενώ - το ΕΑΚ δεν έχει οικονομική αδυναμία κάλυψης ορισμένων βασικών υποχρεώσεων του, όλα μπλοκαρίστηκαν!
Επίσης, η έλλειψη ΔΕ εμποδίζει σχεδιασμούς, δράσεις και την αντιμετώπιση διαφόρων τρεχόντων ζητημάτων, παρότι την περίοδο αυτή πυκνώνουν και οι χρήσεις των εγκαταστάσεων του ΕΑΚ, με διεθνείς και άλλες σημαντικές διοργανώσεις που θα γίνουν σε αυτό. Είναι αλήθεια ότι τόσο η (άτυπη αλλά ουσιαστική) παρουσία της ΔΕ του ΕΑΚΚ, που δεν εγκατέλειψε, παρά την τυπική λήξη θητείας της, όσο και η παρουσία των εργαζομένων του Αθλητικού Κέντρου, ελαχιστοποίησαν τυχούσες αρνητικές συνέπειες από αυτό το «διοικητικό κενό». Όμως τα προβλήματα παραμένουν και διογκώνονται κάθε ημέρα που περνάει. Επιπλέον συνεχίζεται η αδικαιολόγητη κατάσταση, μια σημαντική κοινωφελής υπηρεσία, με μεγάλη προσφορά και χιλιάδες χρήστες, να στερείται της νόμιμης διοικητικής αρχής της.
β) Μια ακόμα συνέπεια. Όλο αυτό το διάστημα, οι εργαζόμενοι του ΕΑΚ παραμένουμε απλήρωτοι. Όχι γιατί – όπως αναφέραμε παραπάνω - δεν υπάρχουν χρήματα να πληρωθούμε, αλλά γιατί δεν υπάρχει ΔΕ να υπογράψει τα εντάλματα πληρωμής! Ήδη οι εργαζόμενοι είμαστε απλήρωτοι τρία (3) δεκαπενθήμερα και προχωράμε προς τους 2 μήνες.. Σε αυτές τις οικονομικές συνθήκες, με τις αυξημένες υποχρεώσεις όλων των εργαζομένων, και όλα τα γνωστά της γενικευμένης φτώχιας, αυτή η κατάσταση γίνεται κυριολεκτικά απαράδεκτη, ανυπόφορη και εξοντωτική. Οι εργαζόμενοι ζουν από το μισθό τους, πληρώνουν από τον μισθό τους – και ότι απόμεινε από αυτόν - τις υποχρεώσεις τους, την φορολογία, τα χαράτσια και όλα τα άλλα. Αυτό που συμβαίνει είναι, από κάθε άποψη, απαράδεκτο, ανάλγητο και αδιανόητο. Οι εκλογές τελείωσαν και μπήκαμε σε μια άλλη περίοδο. Το διοικητικό ζήτημα του ΕΑΚΚ πρέπει να αντιμετωπιστεί και να επιλυθεί άμεσα, τώρα. Μαζί και το οικονομικό πρόβλημα των εργαζομένων του. Απευθυνόμαστε σε όλους τους πολιτικούς και θεσμικούς φορείς. Σε όλα τα κόμματα, ιδιαίτερα στους βουλευτές της Κέρκυρας, στους συνδικαλιστικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς. Τους ζητάμε να παρέμβουν, να διαμαρτυρηθούν, να επικοινωνήσουν άμεσα με την νέα πολιτική ηγεσία του Αθλητισμού και να ζητήσουν άμεση διευθέτηση του διοικητικού ζητήματος του ΕΑΚ που σημαίνει άμεση επίλυση και του οικονομικού προβλήματος των εργαζομένων σε αυτό.

26 Ιουν 2012

Την άσκηση “Δήμητρα” φωτογράφιζε το τουρκικό μαχητικό Τρία αεροσκάφη σε μυστική αποστολή στην Κύπρο




Πριν καταρριφθεί από την αεράμυνα της Συρίας ,το RF 4 της Τουρκικής ΠΑ, είχε πετάξει στη Κύπρο με συγκεκριμένη αποστολή.
Να φωτογραφήσει την άσκηση της Εθνικής Φρουράς «Δήμητρα».
Αυτό και μόνο “καταρρίπτει” τα όσα δήλωσε το πρωί ο Νταβούτογλου,θέλοντας να παρουσιάσει τη πτήση του RF 4 ως μία “αθώα” πτήση δοκιμής των τουρκικών ραντάρ.
Τα πιο πάνω αναφέρονται σε δημοσίευμα του onalert.gr.
Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι μόλις έγινε γνωστή η πτώση του αεροσκάφους ελληνικές στρατιωτικές πηγές έλεγαν με βεβαιότητα ότι πρόκειται για αεροσκάφος RF 4 της τουρκικής ΠΑ,το οποίο είχε εντοπιστεί στο FIR Κύπρου κι αυτό δείχνει και πόσο καλή είναι η επιτήρηση της περιοχής από ελληνικά και κυπριακά “μάτια”.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν: •Ζεύγος αεροσκαφών τύπου RF4 της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας γύρω στις 11 - 11.30 το πρωί της Παρασκευής πέταξε πάνω από την Κύπρο. Ήταν η ώρα που μονάδες της Εθνικής Φρουράς που συμμετείχαν στην άσκηση “Δήμητρα” έβγαιναν από τα στρατόπεδά τους και κατευθύνονταν στους χώρους διασποράς.
Εκείνη την ώρα τα τουρκικά πολεμικά μπήκαν στον κυπριακό εναέριο χώρο . Προηγουμένως ένα άλλο τουρκικό αεροσκάφος τύπου CN 235, το οποίο είναι εξοπλισμένο με συστήματα ηλεκτρονικών παρεμβολών και παρακολούθησης, εντοπίστηκε στον κυπριακό εναέριο χώρο. Από εκείνη τη στιγμή οι αξιωματικοί στο επιτελείο του ΓΕΕΦ έδωσαν αυστηρή εντολή για σιγή ασυρμάτων και ενεργοποιήθηκαν τα συστήματα προστασίας ηλεκτρονικών παρεμβολών.
Όσοι ήταν στο πεδίο της άσκησης ελάχιστα αντιλήφθηκαν, αλλά όσοι βρίσκονταν στο στρατιωτικό επιτελείο μπροστά στα ραντάρ και το υπουργείο Άμυνας, κατάλαβαν ότι η Τουρκία παρουσιάζεται φέτος ιδιαίτερα επίμονη στην εφαρμογή των προκλήσεων που έχει εξαγγείλει.
• Μετά τις δώδεκα το μεσημέρι το ζεύγος των τουρκικών RF4 πήρε πορεία αποχώρησης από την Κύπρο. Αρχικά κατευθύνθηκαν ανατολικά και στη συνέχεια πήραν βόρεια πορεία.
Πενήντα πέντε περίπου χιλιόμετρα από το Ακρωτήρι του Αποστόλου Αντρέα και πολύ κοντά στο σημείο όπου το κυπριακό FIR συναντά το συριακό, το στίγμα του ενός κατασκοπευτικού αεροσκάφους εξαφανίστηκε από τα ραντάρ της Εθνικής Φρουράς.
•Μετά την κατάργηση της άσκησης «Νικηφόρος», η «Δήμητρα», είναι αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη άσκηση που πραγματοποιεί η Εθνική Φρουρά.
Πρόκειται για Τακτική Άσκηση Μετά Στρατευμάτων (ΤΑΜΣ) η οποία διαρκεί τέσσερις μέρες. Ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου και ολοκληρώνεται αύριο.
Διεξάγεται σε ολόκληρη την Κύπρο και συμμετέχει σε αυτήν μεγάλος αριθμός εφέδρων. Κύριος στόχος της είναι η δοκιμασία του συστήματος διοικητικής μέριμνας της Εθνικής Φρουράς. Δοκιμάζεται δηλαδή η ικανότητα του στρατού μας να αντεπεξέρχεται στις μετακινήσεις, στο σύστημα διατροφής, καυσίμων μεταφοράς τραυματιών κλπ.

25 Ιουν 2012

Οι Ρωμιοί της Συρίας και η Ελληνορθόδοξη Μονή της Παναγιάς της Σεντνάγια



 Για τους περισσότερους από μας τους Έλληνες, η λέξη Ρωμιοί έχει συνδεθεί με όλους τους ελληνόφωνους Ορθόδοξους Χριστιανούς που ζούσαν κατά το διάστημα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που ονομαζόταν Ρωμανία και οι κάτοικοι της Ρωμιοί.
Το ίδιο όνομα είχαμε όταν ήμασταν κάτω από την οθωμανική κυριαρχία, δεδομένου ότι μας αποκαλούσαν και μας χαρακτήριζαν οι Μουσουλμάνοι Οθωμανοί κατακτητές μας ως “Ρωμιούς”. Η λέξη Ρωμιοί για τον Ελληνικό λαό έχει γίνει συνώνυμη με τη λέξη Έλληνες. Όμως, όταν οι Οθωμανοί εφάρμοσαν το όνομα “Ρωμιοί”, γι’ αυτούς όπως και για τους Βυζαντινούς, η λέξη δεν είχε εθνική έννοια, αλλά θρησκευτική, και γι’ αυτό το λόγο περιλαμβάνονταν ως Ρωμιοί και όλοι οι λαοί που ανήκαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, ανεξάρτητα από την εθνική τους προέλευση, ή τη μητρική τους γλώσσα. Έτσι, όλα τα άτομα που βρίσκονταν κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ανήκαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζονταν Ρωμιοί, και όχι μόνο οι Έλληνες όπως οι περισσότεροι από εμάς ψευδώς πιστεύομε. Γι’ αυτό το λόγο, όλα τα άτομα που μιλούν αραβικά και που ανήκουν στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία είναι επίσης Ρωμιοί και αυτοαποκαλούνται ως Ρωμιοί μέχρι και σήμερα. Η Συρία, πριν από τις επιδρομές των Αράβων και την εξάπλωση του Ισλάμ, ήταν μια Βυζαντινή επαρχία με ένα ελληνοποιημένο ή Ελληνικό και ελληνόφωνο πληθυσμό, που ανήκε στην Ελληνική Βυζαντινή Εκκλησία. Η Δαμασκός ήταν μία από τις σημαντικότερες Ελληνικές Βυζαντινές πόλεις της περιφέρειας και ήταν μια πόλη υψηλού κοσμικού και θρησκευτικού βίου, Ελληνικής παιδείας, και Ελληνικού πολιτισμού. Ο Βυζαντινός Χριστιανισμός άνθισε στη Συρία, και επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί από τους Αγίους που ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι παιδιά αυτής της χώρας. Με τον ερχομό των Αράβων και την εξάπλωση του Ισλάμ, η Συρία όπως και άλλες χώρες της περιοχής, κατακτήθηκε και αποκόπηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο τοπικός πληθυσμός είτε με τη βία, είτε τη θέλησή του, ασπάστηκε το Ισλάμ και έγινε αραβόφωνος. Αν και σχεδόν όλος ο πληθυσμός της Συρίας υιοθέτησε σταδιακά την αραβική γλώσσα, δεν έγιναν όμως όλοι Μουσουλμάνοι. Αρκετοί παρέμειναν Χριστιανοί και μέλη της Βυζαντινής Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Αυτοί οι αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί, ονομάζονταν ως Ρουμ (Ρωμιοί) από τους Μουσουλμάνους Άραβες, χρησιμοποιώντας τον ίδιο όρο που χρησιμοποιούσαν και για τους ελληνόφωνους Βυζαντινούς Έλληνες. Όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέκτησαν τη Συρία, κράτησαν τον εν λόγω όρο, και αποκαλούσαν όλους τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς ως Ρωμιούς ανεξάρτητα από την εθνικότητα τους. Σήμερα στη Συρία, υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι γνωστοί ως Ρουμ (Ρωμιοί) και αυτοχαρακτηρίζονται και οι ίδιοι έτσι.
Οι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί στη Συρία διατηρούν ζωντανό το Βυζαντινό Ελληνικό παρελθόν της χώρας, καθώς και την Ορθόδοξη πίστη ανάμεσα σε Μουσουλμάνους. Οι Ελληνορθόδοξες εκκλησίες και Μοναστήρια είναι κατάσπαρτα σε όλη τη χώρα, και η παρουσία τους στη Δαμασκό είναι πολύ εμφανής.
Αν και οι αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί της Συρίας κρατούν ζωντανό τον Ελληνικό πολιτισμό, ακόμη και την ελληνική γλώσσα κατά τις ακολουθίες τους στην εκκλησία, εμείς οι Έλληνες ως επί το πλείστον αγνοούμε την ύπαρξη τους, και δεν γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Ορθοδοξία όχι μόνο υπάρχει αλλά και ότι είναι πολύ ζωντανή στη χώρα. Όπως και παντού αλλού, οι θεματοφύλακες του ελληνικού πολιτισμού είναι τα Ελληνορθόδοξα Μοναστήρια που βρίσκονται εκεί. Ένα τέτοιο μοναστήρι (γυναικείο) είναι αυτό της Παναγίας της Σεντνάγια, που είναι αφιερωμένο στα γενέθλια της Θεοτόκου- της μητέρα του Θεού.



Η ιστορία του είναι η ακόλουθη:
Η ιστορία της εκκλησίας και της Μονής της Παναγίας της Σεντνάγια στη Συρία που χτίστηκε πάνω σε ένα ψηλό βουνό με το ίδιο όνομα, χρονολογείται στο 547 μ.Χ. Λέγεται ότι ο Ιουστινιανός Ι, Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ενώ διέσχιζε από τη Συρία με τις δυνάμεις του είτε για το δρόμο του προς τους Αγίους Τόπους είτε για μια εκστρατεία κατά των Περσών, έφθασε σε αυτή την έρημο, όπου στρατοπέδευσε ο στρατός του και σύντομα υπέστησαν από δίψα αφού υπήρχε έλλειψη νερού. Ενώ απελπίστηκαν, ο αυτοκράτορας είδε μία όμορφη γαζέλα σε μακρινή απόσταση. Την ακολούθησε με σθένος , κυνηγώντας το ζώο μέχρι που αυτό κουράστηκε και σταμάτησε σε ένα βραχώδες ύψωμα και πλησίασε μία πηγή γλυκού νερού, αλλά χωρίς να δώσει στον αυτοκράτορα την ευκαιρία να την σκοτώσει. Ξαφνικά, μετατράπηκε σε εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, που έλαμπε με ένα λαμπρό φως. Ένα λευκό χέρι τεντώθηκε προς το μέρος του και μια φωνή είπε: “Οχι, μην με σκοτώσεις, Ιουστινιανέ, αλλά κτίσε μια εκκλησία στο όνομα μου, εδώ σε αυτό το λόφο.”Μετά από αυτά τα λόγια, το παράξενο ουράνιο φως και η υπερφυσική εικόνα εξαφανίστηκαν. Επιστρέφοντας, ο Ιουστινιανός διηγήθηκε αυτό που είχε δει στους υφιστάμενους του και τους διέταξε αμέσως να εκπονήσουν ένα σχέδιο για την υπό ανέγερση εκκλησία. Αφού πέρασε αρκετός καιρός και οι αρχιτέκτονες δεν ήταν σε θέση να επιλύσουν τα προβλήματα του σχεδίου, η Παναγιά – η γαζέλα – επανεμφανίστηκε στον Ιουστινιανό σε ένα όνειρο και του φανέρωσε έναν υπέροχο σχέδιο για ένα Μοναστήρι, του οποίου θα ήταν η προστάτιδα. Λέγεται ότι η βασική δομή του Μοναστηριού ακολουθεί αυτό το σχέδιο μέχρι σήμερα. Στα τέλη του 8 ου αιώνα, κάποια σεβάσμια με το όνομα Μαρίνα ήταν ηγουμένη του Μοναστηριού, και εκτιμάτο ευρέως για την ευσέβεια που έχει στο Θεό και στους ανθρώπους και για τον άγιο βίο της. Συνέβη ότι ένας μοναχός ερημίτης, ένας Έλληνας προσκυνητής από την Αίγυπτο με όνομα Θεόδωρος, σταμάτησε στο Μοναστήρι στο δρόμο του για στους Αγίους Τόπους. Όταν ήταν να φύγει, η ηγουμένη Μαρίνα του ζήτησε να αγοράσει από την Ιερουσαλήμ μια πολύτιμη και ωραία εικόνα της Παναγίας. Ενώ ήταν στην Ιερουσαλήμ, ξέχασε εντελώς την αποστολή που του έχει ανατεθεί και ξεκίνησε για το ταξίδι επιστροφής. Ωστόσο, καθώς πήγαινε και δεν είχε προχωρήσει πολύ μακριά από την πόλη, τον σταμάτησε μια άγνωστη φωνή: “Μήπως έχεις ξεχάσει κάτι στην Ιερουσαλήμ; Τι έκανες σε σχέση με την αποστολή που σου έθεσε η ηγουμένη Μαρίνα; “Ο Μοναχός Θεόδωρος επέστρεψε αμέσως στην Ιερουσαλήμ και βρήκε μια εικόνα της Θεοτόκου. Κατά το ταξίδι της επιστροφής προς το Μοναστήρι, έμεινε έκπληκτος από τα θαύματα που πραγματοποίησε η εικόνα. Αυτός και όλο του το καραβάνι περικυκλώθηκαν από ληστές και στη συνέχεια έτυχαν επίθεσης από άγρια θηρία. Μέσα σε αυτούς τους κινδύνους, ο ερημίτης ζητούσε πάντα την βοήθεια της Παναγίας, κρατώντας την εικόνα της, και ο ίδιος και όλο το καραβάνι του σώθηκαν από κάθε κίνδυνο. Όταν ο Θεόδωρος επέστρεψε στο Μοναστήρι, αυτά τα γεγονότα τον έβαλαν σε πειρασμό να κρατήσει την πολύτιμη εικόνα για τον εαυτό του, και αποφάσισε να παρακάμψει τη Σεντνάγια και να πλεύσει πίσω στην Αίγυπτο. Ωστόσο, το πλοίο δεν ήταν σε θέση να βάλει πλώρη, γιατί προέκυψε μια σφοδρή καταιγίδα και φαινόταν αναπόφευκτο ότι το πλοίο θα βούλιαζε. Η συνείδηση του τον κέντρισε, και γρήγορα εγκατέλειψε το πλοίο και επέστρεψε πίσω στη Σεντνάγια. Αφού πέρασε τέσσερις μέρες στο Μοναστήρι, τον συνέπαιρνε πάλι μία ακατανίκητη επιθυμία να κάνει την εικόνα της Θεοτόκου δική του. Ζήτησε συγγνώμη από την ηγουμένη, και προσποιείται ότι δεν μπόρεσε να αγοράσει τη απαιτούμενη εικόνα, και στη συνέχεια, αποφάσισε να εγκαταλείψει κρυφά το Μοναστήρι. Το επόμενο πρωί, καθώς ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής στη χώρα του και πλησίασε την πύλη του Μοναστηριού, έμεινε έκπληκτος όταν βρήκε μια αόρατη δύναμη να εμποδίζει τον δρόμο του, και ήταν σαν ένα πέτρινο τοίχος, να είχε σταθεί μπροστά στην πύλη. Μετά από πολλές μάταιες απόπειρες, αναγκάστηκε να δώσει την εικόνα στην ηγουμένη, εξομολογώντας την πρόθεση του. Η ηγουμένη, με δάκρυα ευγνωμοσύνης δόξασε το Θεό και την Παρθένα Μητέρα Του. Από εκείνη την ημέρα, η Αγία εικόνα παρέμεινε στο Μοναστήρι και τυγχάνει μεγάλου σεβασμού.


Σήμερα η Μονή της Παναγίας της Σεντνάγια στη Συρία είναι το δεύτερο πιο σημαντικό Χριστιανικό προσκύνημα στη Μέση Ανατολή μετά την Ιερουσαλήμ, από την άποψη του αριθμού των επισκεπτών. Η αύξηση της σημασίας και της δημοτικότητας του Μοναστηριού οφείλεται στα πλήθος και απεριόριστα θαύματα που συμβαίνουν με τη μεσολάβηση της Θεοτόκου. Η Μονή της Σεντνάγια περιέχει μια εικόνα της Παναγίας με το βρέφος της τον Ιησού ζωγραφισμένη από τον Απόστολο Λουκά τον Ευαγγελιστή τον 1 ο αιώνα μ.Χ. Η εικόνα αυτή ονομάζεται “Σιαγκούρα” που σημαίνει “Η ξακουστή”. Η εικόνα αυτή φυλάσσεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στο πάνω μέρος του Μοναστηριού και πρέπει κάποιος να βγάλει τα παπούτσια του για να εισέλθει. Πολλές γυναίκες, τόσο Χριστιανές όσο και Μουσουλμάνες διανυκτερεύουν σε αυτό το δωμάτιο και όλη νύχτα προσεύχονται στην Παναγία να τους στείλει ένα παιδί.

Από το http://noctoc-noctoc.blogspot.gr/2008/12/rum-of-syria-and-greek-orthodox.html

Εκδήλωση 4.7.2012 ΚΕΡΥΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

4 Ιουλίου 2012, ώρα 8.00 μ.μ 1 ρα και 30 λεπτά αφιερωμένα στην κατεχόμενη Επαρχία της Κερύνειας μας.
Η χορωδία του Σωματείου Αδούλωτη Κερύνεια θα σας ξαναζωντανέψει μνήμες και θύμησες της κατεχόμενης πατρίδας, μέσα από διαφάνειες, συνδετικά κείμενα και τραγούδι, σε μια μουσική παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών, η οποία θα σας μείνει αξέχαστη.
Θα ξαναζωντανέψει το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και θα σφυρηλατηθεί το φρόνημα και η αποφασιστικότητα για απελευθέρωση και επιστροφή.  


21 Ιουν 2012

Αρθρο του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΡΠΑΧΤΗ


Έχεις, ανάμεσα σε άλλα, ένα κείμενο συνδιαμορφωμένο με τους αλλωτινούς συντρόφους σου, στο συρτάρι.
Έχεις πάει στο διπλανό μαγαζί- με Κοπτάτσια, ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ- ευελπιστώντας να πάει καλά.. (και μαζί με αυτό, και εσύ..).
Κάποια στιγμή, λόγω του Μεγαλείου του εκεί Αρχηγού,(αντίστοιχο με αυτό των υπολοίπων..), το μαγαζί κλείνει.
Ανοίγεις το συρτάρι, τραβάς έξω και χρησιμοποιείς το προηγούμενο κείμενο, αφού προηγουμένως με την μέθοδο της κοπτοραπτικής, το αναμορφώνεις. Δεν ειδοποιείς κανέναν από τους συνδιαμορφωτές του κειμένου-πέραν των τριών επιρροών σου- αλλά το Δημοσιοποιείς ως Δικό σου!
Επίσης, με το τότε Κοινό όλων όνομα! οπότε έτσι, κληρονομείς και ιδιοποιήσε και το Όνομα της κοινής προσπάθειας..
Σαλτιμπαγκισμός. Κουτσαβακισμός.
Με τούτα και με τα άλλα,πέρασε η ζωή.. στην ίδια πάντα λογική.
Στην μίζερη αναπαραγωγή μιας κατά φαντασίαν κοινωνίας εχθρικής εξ ορισμού προς εσένα, που φαντασιώνεσαι πως (δήθεν) θέλεις να αλλάξεις.
Εν τω μεταξύ, κάτι κατάφερες: έγινες και εσύ Γνωστός - ανάμεσα στους άλλους φύλαρχους. ίσως ίσως κι ένας από αυτούς . (καλού κακού, κάνε και τον σταυρό σου, που ξέρεις; μπορεί να σου χρειαστεί για το επόμενο μαγαζί- που ίσως είναι λίγο πιό "χριστιανικό"..).
Η χρησιμότητα της πολιτικής αρπαχτής.
Το αδιέξοδο των διαπαιδαγωγημένων στις λογικές της παραδοσιακής αριστεράς.

19 Ιουν 2012

"Εργα και ημέρες Τατούλη",..

Ο Τατούλης πούλησε τους υδάτινους πόρους της Πελοποννήσου!!!

Φαίνεται πως, παρά την καταδίκη των δοσίλογων κυβερνήσεων στις 6 Μαΐου από τον ελληνικό λαό, ο δωσιλογισμός και η παράδοση της χώρας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της στους ξένους επικυρίαρχους δίνει τη σκυτάλη σε «άξιους» συνεχιστές.

Ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου κ. Πέτρος Τατούλης, πιστός... στα κελεύσματα και τα δόγματα που επιβάλλουν η τρόικα, οι Γερμανοί και το Δ.Ν.Τ. προχώρησε στην υπογραφή σύμβασης παραχώρησης όλων των υδάτινων πόρων της Πελοποννήσου στην (προς το παρόν υπό δημόσιο έλεγχο και οσονούπω ιδιωτική Ανώνυμη Εταιρεία) Ε.Υ.Δ.Α.Π. Α.Ε. την ίδια στιγμή που ετοιμάζουν και προωθούν την πώλησή της σε γαλλικά ιδιωτικά συμφέροντα.

Η κίνηση αυτή είναι η απαρχή της παράδοσης των φυσικών πόρων της χώρας σε ξένους επικυρίαρχους και εντάσσεται στα πλαίσια της δημιουργίας των «περίφημων» Ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ).

Φαίνεται πως ο κ. Τατούλης θέλει να είναι αυτός που θα παραδώσει το πρώτο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας σε ξένα συμφέροντα. Παράδοση τμήματος της ελληνικής επικράτειας με το ψευδεπίγραφο …….«Ελεύθερη» Οικονομική Ζώνη όταν όλοι γνωρίζουν ότι στο τμήμα αυτό οι συνθήκες διαβίωσης, εργασίας, νομοθεσίας, φορολογικής πολιτικής, αναπτυξιακής πολιτικής κ.ά. θα υπόκεινται στην απόλυτη δικαιοδοσία της κάθε ξένης εταιρείας που θα εκμεταλλεύεται την περιοχή. Το ελληνικό κράτος θα είναι ανύπαρκτο – βάσει υπογεγραμμένων συνθηκών – χωρίς κανένα δικαίωμα παρέμβασης και ελέγχου. Με άλλα λόγια ο διαμελισμός της χώρας σε…. κρατίδια εταιρειών, είναι το «αναπτυξιακό» όνειρο του κ. Τατούλη και όλων όσων εξακολουθούν να προσκυνούν το ΕΥΡΩ, τα μνημόνια και τους δανειστές.

Εν ολίγοις θα καταφέρουν να δημιουργήσουν μερικά Μπαγκλαντές μέσα στη χώρα μας, με Έλληνες εργαζόμενους που θα ζουν σαν οικονομικοί μετανάστες στον ίδιο τους τον τόπο. Την αρχή την κάνει ο κ. Τατούλης! Θα πρέπει να γνωρίζει, όμως, ότι με αυτό τον τρόπο κάνει και την αρχή της διαδικασίας της απολογίας του απέναντι στον ελληνικό Λαό, όταν - σύντομα - θα κλιθούν να λογοδοτήσουν πολλοί, για εθνική μειοδοσία.

8 Ιουν 2012

ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ! Κατασχέσεις για οφειλές από €3.000

 Να προχωρήσουν άμεσα σε αναγκαστικά μέτρα είσπραξης περιουσιακών στοιχείων και εισοδημάτων οφειλετών του Δημοσίου, οι οποίοι δεν ρύθμισαν τα χρέη τους καλεί τους εφόρους το υπουργείο Οικονομικών με εγκύκλιο του.
Στόχος είναι να εισπραχτούν ληξιπρόθεσμα χρέη €400 εκατ. έως το τέλος Ιουνίου και άνω των €2 δισ. έως το τέλος του έτους.
Βάσει των αναλυτικών οδηγιών που δίδονται με την εγκύκλιο, οι Εφορίες θα πρέπει να «κυνηγήσουν» κατά προτεραιότητα όσους οφειλέτες εισπράττουν ενοίκια ή κατέχουν πολυτελή αυτοκίνητα ή είναι δικαιούχοι απαιτήσεων από άλλα πρόσωπα, καθώς και όσους οφείλουν πάνω από €3.000 και κατέχουν ακίνητη περιουσία.
Το υπουργείο ζητεί ακόμη και την άμεση κατάσχεση ποσών που βρίσκονται σε τραπεζικές καταθέσεις των οφειλετών του Δημοσίου, τη διενέργεια αυτεπάγγελτων συμψηφισμών απαιτήσεων των οφειλετών κατά του Δημοσίου με τα υφιστάμενα βεβαιωμένα χρέη τους (έστω και εάν αυτά τελούν υπό αναστολή), καθώς και την άσκηση ποινικών διώξεων σε βάρος οφειλετών με χρέη άνω των €5.000 .
Μαζί με τους οφειλέτες, οι Εφορίες θα πρέπει να ελέγξουν και την περιουσιακή κατάσταση των συνυπόχρεων (συγγενικά πρόσωπα, συνεργάτες κ.α.)
Παράλληλα, το υπουργείο Οικονομικών δίνει εντολή στις εφορίες να συμψηφίζουν αυτόματα (χωρίς δηλαδή να ειδοποιηθεί ο οφειλέτης) βεβαιωμένους φόρους (ΕΤΑΚ, ΦΑΠ, εισφορά αλληλεγγύης, τέλος επιτηδεύματος κ.λπ.) με ποσά που δικαιούται να εισπράξει ο φορολογούμενος από το δημόσιο (επιστροφή φόρου, ΦΠΑ κ.α.) Σύμφωνα με την εγκύκλιο, αρχικά οι εφορίες θα πρέπει να ειδοποιούν τους οφειλέτες (τηλεφωνικά, με email κ.α.) για τα χρέη και τα αναγκαστικά μέτρα είσπραξης και εάν οι φορολογούμενοι επιλέξουν να μην ρυθμίσουν τα χρέη τους τότε οι εφορίες θα πρέπει να προχωρήσουν στα εξής μέτρα: Κατασχέσεις ακινήτων και αυτοκινήτων για όσους χρωστούν από €3.000 και άνω.
Οι κατασχέσεις πρέπει να γίνονται με στόχο την άμεση είσπραξη της οφειλής και όχι απλώς μόνο για διακοπή της παραγραφής της παράβασης.

Πλειστηριασμούς σπιτιών και οικοπέδων που έχουν ήδη κατασχεθεί
Ποινικές διώξεις για όλους όσοι χρωστούν πάνω από 5.000 ευρώ

Οι Εφορίες θα πρέπει πρώτα να δεσμεύουν ποσά που τυχόν εισπράττουν οι μικροοφειλέτες και μετά να προχωρούν, εάν χρειάζεται, σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων. Στα ποσά που μπορούν να κατάσχονται περιλαμβάνονται μισθοί, συντάξεις, επιδοτήσεις, ενοίκια και πάσης φύσεως άλλα εισοδήματα και έσοδα που δικαιούται να εισπράξει ο οφειλέτης του Δημοσίου από τρίτους. Ειδικά για τους μισθούς και τις συντάξεις, ο νόμος προβλέπει την κατάσχεσή τους έως ποσοστού 25% επί του συνολικού μηνιαίου ποσού και μόνο εφόσον το ύψος του ποσού είναι μεγαλύτερο των 1.000 ευρώ. Σε κάθε περίπτωση, το ποσό που απομένει μετά την κατάσχεση δεν μπορεί να είναι μικρότερο των 1.000 ευρώ. Για μισθωτές ακινήτων, προβλέπονται κατασχέσεις ενοικίων και απόδοσή τους από τον ενοικιαστή απευθείας στο Δημόσιο. Για ελεύθερους επαγγελματίες και επιτηδευματίες που δεν πληρώνουν στο Δημόσιο, δίδονται εντολές για κατασχέσεις αμοιβών από τους πελάτες τους, πριν ακόμα τις πάρει ο οφειλέτης στα χέρια του. Παρέμβαση του Δημοσίου σε πλειστηριασμούς που πρόλαβαν να διενεργήσουν τρίτοι για να εισπράξει το δικό του μερίδιο. Μπλοκάρισμα μεταβιβάσεων περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη σε τρίτους (π.χ. γονείς προς παιδιά) εάν υποκρύπτεται δόλος Επίσης οι εφορίες πρέπει να προχωρούν σε συμψηφισμούς ληξιπρόθεσμων οφειλών με τυχόν απαιτήσεις των οφειλετών κατά του Δημοσίου και να κατάσχουν, ως τελική λύση, απ' ευθείας από τραπεζικούς λογαριασμούς ποσά που αντιστοιχούν στα ληξιπρόθεσμα χρέη των οφειλετών του Δημοσίου.

Το «Ουράνιο Τόξο» στις λίστες της «Δράσης-Δημιουργία Ξανά»

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Επειδή η «Δράση-Δημιουργία Ξανά» και οι επικεφαλής της έχουν πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ και παρουσιάζονται ως παντογνώστες και άνθρωποι της δράσης, ουδεμία σχέση έχοντες με την πολιτική, οι οποίοι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα… μας σώσουν και επειδή ξαφνικά έχουν βρεθεί στο απυρόβλητο και ενώπιόν τους πρέπει να απολογούνται οι πάντες, οφείλω να ενημερώσω πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Το κόμμα αυτό, έχει εξελιχθεί στο όχημα του ψευδομακεδονικού αλυτρωτισμού, φιλοξενώντας στις λίστες του μερικά από τα πιο τρανταχτά ονόματα των υποστηρικτών του «Ουράνιου Τόξου».

Ως γνωστόν, στην περιοχή της Φλώρινας δραστηριοποιείται η περίφημη οργάνωση «Ουράνιο Τόξο», τα μέλη της οποίας δηλώνουν «Μακεδόνες, εθνικής μακεδονικής συνείδησης, πολίτες της Ελλάδος», που «αγωνίζονται για τα ανθρώπινα, εθνικά πολιτικά και πολιτιστικά δικαιώματα της μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα»! Ζητούν να εισαχθεί η διδασκαλία στα σχολεία της τεχνητής και κατασκευασμένης «μακεδονικής» γλώσσας, αποκαλούν τη Φλώρινα Λερίν, την Έδεσσα Βόντεν, το Κιλκίς Κουκούς, την Καστοριά Κοστούρ και τη Θεσσαλονίκη Σολούν!

Παράλληλα, αναπαράγουν την αλυτρωτική προπαγάνδα των Σκοπίων, μιλούν για «Μακεδονία του Αιγαίου» (υποστηρίζοντας ότι το «αιγαιατικό τμήμα της Μακεδονίας», τελεί υπό… ελληνική κατοχή) και τρέχουν κάθε τόσο στις Βρυξέλλες και σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς, ενώ βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία με τη «Διεθνή Αμνηστία» και το «Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι», καταγγέλλοντας την Ελλάδα για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κατά καιρούς λαμβάνουν μέρος σε διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις με ισχνά αποτελέσματα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έχουν ανακοινώσει την μη συμμετοχή τους για οικονομικούς λόγους. Στις τελευταίες εκλογές δεν έλαβαν μέρος και κάλεσαν τα μέλη τους να ψηφίσουν τους ομοϊδεάτες τους ή αυτούς που έχουν υποστηρίξει τις θέσεις τους περί ύπαρξης σλαβομακεδονικής μειονότητας, σε όποια ψηφοδέλτια και αν βρίσκονται (για παράδειγμα, στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 είχαν καλέσει τα μέλη τους να ψηφίσουν τους Οικολόγους-Πράσινους, επειδή στις τάξεις τους είχαν τον Γιώργο Κωνσταντίνου «έναν εθνικά Μακεδόνα ακτιβιστή για την οικολογία», ενώ έχουν πανηγυρίσει και για την εκλογή Καμίνη – Μπουτάρη).

Στην ανακοίνωσή τους πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου αποκαλούσαν την εκλογική διαδικασία «παρωδία» και μιλούσαν για «εθνικοσοσιαλιστική λογική» και για «κακές απομιμήσεις των κομματικών σχηματισμών», που «αγωνιούν μόνον για να επιβιώνουν στην πολιτική σκηνή». Παράλληλα, έκαναν πολλές αναφορές στο «ιδεολόγημα περί ελληνικού περιούσιου έθνους», στη στοχοποίηση των «ξένων», στη «σφυρηλάτηση- σμίλευση του Έλληνας-Έλληνας, συνήθως Έλληνας-Ελληναράς».

Διαμάντια στον βούρκο!  

Επιπλέον, αιτιολόγησαν την αποχή τους από την εκλογική διαδικασία, υποστηρίζοντας ότι το «Ουράνιο Τόξο» δεν μπορεί «να συμμετέχει βουτώντας στον ήδη διαμορφωμένο πολιτικό βούρκο», αλλά και επειδή δεν ήθελαν να «πετάξουν χρήματα» σε «αντιδημοκρατικές πρακτικές», που κατά την γνώμη τους περιλαμβάνουν δολιοφθορές κατά του κόμματός τους. Γι’ αυτό και σταθερά καλούν τα μέλη και τους φίλους τους να αναζητούν «διαμάντια στον βούρκο», δηλαδή εκείνους τους υποψηφίους που αποδέχονται την ύπαρξη «μακεδονικής ταυτότητας» και την επιστροφή στην Ελλάδα των «Μακεδόνων πολιτικών προσφύγων» και να τους ψηφίζουν.

Στις 17 Ιουνίου οι κύριοι του «Ουράνιου Τόξου» φαίνεται ότι βρήκαν τα «διαμάντια στον βούρκο» στα πρόσωπα των κυρίων Μάνου, Τζήμερου και των υποψηφίων τους. Μεταξύ των τελευταίων διακρίνονται μερικοί από τους πλέον διαπρύσιους υποστηρικτές της «μακεδονικής εθνικής ταυτότητας», της ύπαρξης «μακεδονικής μειονότητας» και της παράδοσης του ονόματος της «Μακεδονίας» στους Σκοπιανούς.

Πρόκειται για τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο, που φιγουράρει στην τρίτη θέση της Α΄ Αθηνών και τον Διονύσιο Γουσέτη, πολιτικό μηχανικό και αρθρογράφο, πρώην μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού και πρώην μέλος της Κ.Ε. και υποψήφιο βουλευτή του Συνασπισμού, που κατέληξε σε ιδρυτικό μέλος της Δράσης και που καταλαμβάνει την τελευταία τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας του νέου κομματικού σχηματισμού «Δράση-Δημιουργία Ξανά».

Ο κ. Γουσέτης έχει επανειλημμένα δραστηριοποιηθεί και αρθρογραφήσει υπέρ του Σχεδίου Ανάν, υπέρ των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία και την ανεξαρτησία του Κοσόβου, καθώς και υπέρ της αναγνώρισης της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης» και κατά των αποφάσεων του Αρείου Πάγου για την απαγόρευση λειτουργίας της, όπως και κατά της απαγόρευσης λειτουργίας της «Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού», για την οποία κλαψουρίζει κάθε τόσο το «Ουράνιο Τόξο». Όλα αυτά δε, δεν τα έχει υποστηρίξει ως απλός αρθρογράφος, αλλά ως υποψήφιος, στις προηγούμενες εκλογές, της Δράσης/Φιλελεύθερης Συμμαχίας στη Β΄ Αθηνών. Ως στέλεχος της «Δράσης» έχει αρθρογραφήσει περί της… «θλίψης της παρωχημένης εθνικής συνείδησης», περί «εθνικής ομόψυχης περιφρόνησης στα ανθρώπινα δικαιώματα», ενώ αρθρογραφώντας στην «Αυγή» είχε εγκαλέσει τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, επειδή «εφαρμόζουν συνωμοσία σιωπής απέναντι στα δελτία Τύπου του Ουράνιου Τόξου», καταγγέλλοντας ως «ανόητη αδιαλλαξία» τη στάση της Ελλάδας έναντι των Σκοπίων, τους Έλληνες διπλωμάτες ως «ανθέλληνες» και τον κ. Μολυβιάτη ως… μακεδονοφοβικό!

Συνήγορος του Γ. Βαλλιανάτου

Όταν τον Νοέμβριο του 2008 ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος αποπέμφθηκε από τον Γ. Παπανδρέου λόγω του θορύβου που προκάλεσαν οι απόψεις του περί «Μακεδονικού» (τις οποίες ο πρώην πρωθυπουργός γνώριζε όταν τον δεχόταν ως… σύμβουλό του), ο κ. Γουσέτης ανέλαβε να τον υπερασπιστεί με ειδικό άρθρο υπό τον τίτλο «Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος στη χώρα των πισινών»! Και ιδού τι έγραφε: «Δοξάζω το θεό που δεν έχω κάποια επαγγελματική σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Με τόσες φορές που αποκάλεσα στα άρθρα μου τη Μακεδονία με το συνταγματικό της όνομα και επεσήμανα την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, θα με είχε απολύσει προ πολλού ο πρόεδρος Γιωργάκης Παπανδρέου. Όμως όχι. Ας είμαι δίκαιος. Για να με απολύσει ο Γιωργάκης, θα έπρεπε να προϋπάρξει και η αντίδραση στελεχών του. Ο Γιωργάκης γνώριζε άριστα τις θέσεις του, τόσο για το περιβόητο «όνομα», όσο και για την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας στη χώρα μας. Είναι θέσεις διεθνών οργανισμών, αλλά και κάθε υπερασπιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων Αυτό συνέβη με τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο. Ο Γιωργάκης γνώριζε άριστα τις θέσεις του, τόσο για το περιβόητο «όνομα», όσο και για την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας στη χώρα μας. Είναι θέσεις διεθνών οργανισμών, αλλά και κάθε υπερασπιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τις είχε εκθέσει δημόσια ο Γρηγόρης κατ’ επανάληψη. Μέχρι και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Έπρεπε να φοβίσουν τον αρχηγό τα φοβισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ώστε αυτός να αποπέμψει τον Γρηγόρη».

Όλους αυτούς τους… υπεράνω έθνους και πατρίδας – και επομένως πρόσωπα που επί χρόνια παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή – έχουν περιμαζέψει οι κύριοι Μάνος και Τζήμερος στα καθαρά «αξιοκρατικά» και απαρτιζόμενα από ανθρώπους «με πραγματικές δουλειές, αποτελεσματικούς, ενεργούς πολίτες, οι οποίοι λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούν αποφάσισαν να συμβάλουν ενεργά στην ανασύνταξη της χώρας», ψηφοδέλτιά τους. Κατόπιν των ανωτέρω, αντιλαμβανόμεθα τι σημαίνει για την «Δράση-Δημιουργία Ξανά» να είσαι «άνθρωπος με πραγματικές δουλειές» και «ενεργός πολίτης». Προφανώς εννοούν πως «πραγματική δουλειά» είναι η εργολαβική υπεράσπιση των δικαιωμάτων των «εθνικά μακεδόνων» και του σκοπιανού μεγαλοϊδεατισμού.

Διότι – μην το ξεχνάμε – είναι και ενεργοί πολίτες. Κάθε άλλο παρά τυχαία, το «Ουράνιο Τόξο», επανέρχεται την 1η Ιουνίου (Φλώρινα – Λερίν, 1 Ιουνίου αναφέρεται στην ανακοίνωσή του) για να καταγγείλει τον «μέσο πολίτη» που «απέδειξε την ανωριμότητα με την εκλογική του συμπεριφορά και τις πολιτικές επιλογές»!

Υπό τον τίτλο «Η Ελλάδα αυτοκτονεί;» υποστηρίζουν πως οι «κομματικές οντότητες» λαϊκίζουν και δημαγωγούν ασύστολα πλέον στο όνομα της δήθεν εξυπηρέτησης εθνικών συμφερόντων», καθώς «ο κομματικός ιός εμποδίζει να υιοθετηθούν στην πολιτική ζωή οι ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, κεκτημένα προηγούμενων δεκαετιών στα ευρωπαϊκά κράτη». Μιλούν για «πολιτικό τυχοδιωκτισμό» και αναφέρουν: «Από την μία πλευρά έχουμε από την λεγόμενη “δεξιά” να είναι πλέον οι επιλογές της ηγεσίας στα όρια της διανοητικής πολιτικής αναπηρίας, προκειμένου να δημιουργηθεί συρφετός οπορτουνιστών, φασιστών, γραφικών και “ότι ούφο πετάει” με σκοπό την απόκτηση της εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά την λεγόμενη “αριστερά” είναι πλέον στον κολοφώνα της η δημαγωγία, ο λαϊκισμός με την ηγεσία του να ασελγεί ανέξοδα στα αντιδραστικά στείρα αντανακλαστικά του μέσου πολίτη λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι ναζιστικές εξάρσεις μέσω Χρυσής Αυγής ή σοβιετικού τύπου απολιθώματα δήθεν κομουνιστικού ΚΕ αποτελούν απλά το κωμικοτραγικό πολιτικό ντεκόρ του προεκλογικού σκηνικού. Επίσης η συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας αποδεικνύει την ανευθυνότητα του μέσου Έλληνα πολίτη που έχει διαπαιδαγωγηθεί για πολλά χρόνια ανάλογα, και είναι κάτι που απεικονίζεται “φυσιολογικά” στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα».

Και επίσης: «Χρειάζεται πρώτα ριζική αναδιάρθρωση του κράτους και μετά ανάπτυξη, πράγμα που με την παρούσα πολιτική κατάσταση και το υπάρχον κομματικό κατεστημένο δεν μπορεί να υπάρξει».

Υποστηρίζουν επίσης ότι το «ευρωπαϊκό συσσίτιο» θα είναι η οικονομική συνεισφορά από την Ευρωπαϊκή Ένωση το επόμενο διάστημα, «αφού έχει να κάνει μεταξύ άλλων με ανίκανο κράτος, με ανειδίκευτο προσωπικό, αλλά το χειρότερο, ανεπίδεκτο μαθήσεως πολίτη-κράτος εδώ και χρόνια για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις».

Επομένως, το «Ουράνιο Τόξο» μας καλεί να μην επιλέξουμε τίποτε από τα παραπάνω. Οπότε, τι μένει;

Μα η «Δράση-Δημιουργία Ξανά», που διαθέτει ανθρώπους «με πραγματικές δουλειές» και «εξειδικευμένους», ενώ συμβαίνει να είναι και «ενεργοί πολίτες», οι οποίοι επιθυμούν «ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις». Κοντολογίς, το «Ουράνιο Τόξο» λαμβάνει μέρος στις εκλογές της 17ης Ιουνίου μέσω της «Δράση-Δημιουργία Ξανά».

Υ.Γ. Οι ανωτέρω «ενεργοί πολίτες» είναι πράγματι πολύ… ενεργοί. Τόσο, που πολλοί απ’ αυτούς έχουν εισπράξει διάφορα ποσά από το Κράτος, ως στελέχη διαφόρων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων – και επομένως κ. Τζήμερε μην βγάζετε την ουρά σας από το γενικό φαγοπότι, παριστάνοντας πως ουδεμία σχέση έχετε με το Κράτος.

Η ίδια η επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας καθηγήτρια Οικονομικών Αντιγόνη Λυμπεράκη, δηλώνει «ακτιβίστρια» της Action Aid, ενώ φιγουράρει και στη λίστα της ΜΚΟ «Πολίτες του Κόσμου – Ένωση για τον Πολιτισμό και την Ανάπτυξη». Ο τρίτος του ψηφοδελτίου Επικρατείας, Φ. Δραγούμης, είναι επικεφαλής και ιδρυτικό μέλος της ΜΚΟ «Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων – Αίγινα», ο Γρ. Βαλλιανάτος είναι ηγετικό στέλεχος (μαζί με τον Παναγιώτη Δημητρά, ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Ομάδας για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων το 1992 και του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) το 1993), της ΜΚΟ «Εταιρεία Επικοινωνιακής και Πολιτικής Έρευνας» και ο Δ. Γουσέτης είναι ιδρυτικό μέλος της ΜΚΟ «Πολίτες σε Δράση».
Ηρεμήστε, λοιπόν, και κατεβάστε τους τόνους κύριοι παντογνώστες της Δράση-Δημιουργία Ξανά. Και κυρίως πείτε μας αν υιοθετείτε τις απόψεις περί ύπαρξης «μακεδονικής ταυτότητας».

elzoni.gr

5 Ιουν 2012

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Μπ. Καψόπουλος – Χ. Λιμπεράτος μέλη του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ

Περνώντας οι γενιές τραβάνε στο χειρότερο. Θα φτάσει τότε ένας καιρός, που οι άνθρωποι, σε φοβερή κατάντια, θα λατρεύουν τη δύναμη.. Θα λένε πως μονάχα η δύναμη είναι το δίκιο, και το αγαθό κανένας δεν θα σέβεται. Στο τέλος , όταν δεν θα υπάρχει αγανάκτηση για το άδικο κι ούτε ντροπή μπροστά στην αθλιότητα, ο Δίας θα τους αφανίσει όλους. Κι όμως μπορεί να γίνει κάτι, μπορεί να γίνει, αν οι απλοί άνθρωποι σηκωθούνε και ρίξουνε τους κυβερνήτες και τα συστήματα που τους ποδοπάτησαν. Ο προφητικός Ελληνικός αυτός μύθος και πάντα επίκαιρος από την εποχή του σιδήρου, σκηνοθετεί, πολύ γενικά, αυτό με το οποίο έχουμε να κάνουμε σήμερα. Δυνάμεις ισχυρές, Γερμανία, ΗΠΑ, διεθνής τράπεζες, πολυεθνικές εταιρείες, καταστρώνουν πολύ προσεκτικά και μεθοδικά, σχέδια ακόμα συστηματικότερης εκμετάλλευσης - άλωσης χωρών με ότι περιλαμβάνουν αυτές σε φυσικό, οικονομικό και ανθρώπινο πλούτο. Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι διάφορα και οι μέθοδες τους εκσυγχρονισμένες και πολύπλοκες. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουν στις χώρες αυτές, συστήματα εξουσίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, εξαρτημένα και ελεγχόμενα, με ανθρώπους δικούς τους συστήματα προθύμων να εξυπηρετήσουν καταστάσεις, αναπαράγοντας την δική τους κυριαρχία και εξουσία. Με αυτά ακριβώς έχουμε να κάνουμε και στην σύγχρονη ελληνική περίπτωση. Εδώ όμως θα ασχοληθούμε κυρίως με κάτι ποιο συγκεκριμένο, που αποτελεί ένα από τα βασικά μέσα των δυνάμεων αυτών στην σύγχρονη εκμεταλλευτική – ιμπεριαλιστική δραστηριότητα τους. Με το νόμισμα, που φέρει όνομα γνωστό παγκοσμίως και μάλιστα με ρίζα ελληνική, δηλαδή το ευρώ, τις συνέπειες του στη χώρα μας και τις δομές που έχει διαμορφώσει γύρω από τον άξονα του.
Δεν θεωρούμε απαραίτητο εδώ, να μπούμε σε ειδικού τύπου αναλύσεις. Εκείνο που θα κάνουμε είναι να πιάσουμε μερικά σημεία με πολιτικό και ανακεφαλαιωτικό, κυρίως, τρόπο, προσεγγίζοντας ορισμένα βασικά θέματα σχετικά με το ζήτημα του γενικότερου πλαισίου εξάρτησης και του νομίσματος, ζητήματα που απασχολούν εντονότατα και επίσης αποτελούν κεντρικό θέμα στην πολιτική και ιδεολογική συζήτηση και αντιπαράθεση. Τα στοιχεία και τις σκέψεις που καταθέτουμε τα εντάσσουμε στο στόχο και το πλαίσιο της ανάπτυξης ενός ευρύτερου προβληματισμού και ξεκάθαρα, πρόκειται για σκέψεις από την σκοπιά του κινήματος για αντίσταση και απελευθέρωση. Ανακεφαλαιωτικά, ας μεταφερθούμε στην περίοδο Σημίτη, μετά το 1996, που και τότε, όπως τώρα, με το επιχείρημα «οι τεχνοκράτες στις θέσεις εξουσίας » δρομολογήθηκε μια νέα περίοδος ραγδαίων οικονομικών – πολιτικών αναδιαρθρώσεων και άρχισε μεθοδικό ροκάνισμα της χώρας. Σκληρά μέτρα, από την μία, για να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ, απίστευτες σπατάλες από την άλλη - και τρομερά σκάνδαλα, που έφθαναν μέχρι την πόρτα του πρωθυπουργού, μέσω του δεξιού του χεριού. Συγχρόνως, μεθοδευμένη απαξίωση της χώρας. Ίμια, S300, Οτσαλάν, διάσκεψη της Μαδρίτης, Ελσίνκι κλπ. Φθάσαμε στις ύποπτες για νοθεία εκλογές, για να ξανακυβερνήσει ο Σημίτης και βεβαίως το 2001 υλοποιείται ο «πολυπόθητος εθνικός στόχος » η είσοδός στην ΟΝΕ, με τις ανάλογες τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς του μπλοκ εξουσίας ότι ο Σημίτης μας έσωσε! Μας «έσωσε», σωστότερα τους έσωσε, με τα ψευδή, νοθευμένα στοιχεία που μαγειρεύτηκαν με τον τραπεζάρχη της εποχής εκείνης και προσφάτως εκλεκτό πρωθυπουργό του μπλοκ εξουσίας Παπαδήμο και την πλήρη συναίνεση της εμπνεόμενης από τις αρχές του Μάαστριχτ Ε.Ε.. Συνέχεια με σκάνδαλα επί σκανδάλων και μετά, η ανάληψη των πολυδάπανων Ολυμπιακών αγώνων της διεθνούς διαπλοκής, σε συνδυασμό με νέα σκάνδαλα που συνοδεύονταν με βλακώδεις εθνικούς..πανηγυρισμούς , εθελοντισμούς..και συνέχεια με άλλα σκάνδαλα, ρήγματα των ασφαλιστικών ταμείων, τα κακουργήματα του χρηματιστηρίου και άλλα πολλά.
Με την ολοκλήρωση του κύκλου, τελικά άλλαξε η κυβέρνηση, με νίκη ΝΔ, αλλά οι συνήθειες της νέας ευρωζωνικής πραγματικότητας παραμένουν και ενισχύονται. Το πλιάτσικο του εθνικού πλούτου συνεχίστηκε. Νέα αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων. Συνέχεια με το Βατοπέδι και τέλος, κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή με ερχομό Γιώργου Παπανδρέου, στη βάση του. .λεφτά υπάρχουν.. Όλα αυτά τα γεγονότα κατά την γνώμη μας δεν ήταν τυχαία και αδόμητα, αντίθετα είναι ενταγμένα τελικά σε μία ενιαία και διαρκώς αναπροσαρμοσμένη αντίληψη του εξαρτημένου εγχώριου μπλοκ εξουσίας, με σκοπό την αποδόμηση, αποψίλωση της χώρας από όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας λαός για να θεωρείται ότι διαθέτει ένα κάποιο κράτος Με την έλευση της Τρόικας και τα πρώτα μέτρα, μπαίνουμε σε μια νέα, πρωτόγνωρη φάση λαϊκής εξόντωσης και προπαγανδιστικής τρομοκράτησης. Με το σκληρό νόμισμα τσακίζεται κάθε δυνατότητα ανάπτυξης, ενώ παντού παρουσιάζονται «εφιάλτες και επίορκοι» που κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα. Καθημερινά λέγονται πολλά, όπως το γελοίο επιχείρημα ότι με το ευρώ η εξόφληση των χρεών γίνεται πιο προσιτή.. Ο δρόμος του ευρώ παρουσιάζεται προπαγανδιστικά σαν κολασμένος μονόδρομος που είναι αδύνατο να παρακάμψουμε. Πάντως, εδώ, σε αυτό το σημείο, γεννιούνται τρεις απορίες: Απορίες που αφορούν την επιλογή των αρμόδιων κέντρων για ένταξη και συμμετοχή της Ελλάδας στις διαδικασίες της ευρωζώνης.
1) Πως είναι δυνατόν μία χώρα, όπως η Ελλάδα, με τα ειδικά οικονομικά προβλήματα, που το μόνο που είχε καταφέρει, ακόμα και μέσω της ΕΕ, ήταν να αποτελειώσει την ήδη μειωμένη δυνατότητα της για εξαγωγή εγχώριων προϊόντων, σε κάτι που μέσα στην ΟΝΕ και τους κανόνες της, μπήκε τελεία και παύλα, αφού καταργήθηκε υποχρεωτικά κάθε δασμός στα εισαγόμενα προϊόντα, να ενταχθεί, να μπει τελικά στην νομισματική ένωση;
2) Πως είναι δυνατόν η χώρα αυτή να σταθεί εταίρος ισότιμος με καπιταλιστικές χώρες που διαθέτουν βαριά βιομηχανία, και βρίσκονται στις κορυφαίες στον κόσμο;
3) Πως ερμηνεύεται, άραγε, η άρνηση της Μ. Βρετανίας να μπει στην ΟΝΕ, μία χώρα από τις κορυφαίες καπιταλιστικές και αυτή, με βαριά βιομηχανία, με παρελθόν πλούσιο στο τομέα αυτόν, καθώς η βιομηχανική επανάσταση εξελίχθηκε και εκεί;

Διαβάστε το πριν ψηφίσετε παρακαλώ

Κατάργηση χωρίς καταγγελία Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή Δημοσίου Δικαίου ΔΠΘ



Προφανώς το πρόβλημα της εξόδου από την κρίση δεν είναι νομικό, ούτε καν κυρίως οικονομικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό. Από τη νομική άποψη, όμως, που παρουσιάζεται εδώ, τα πράγματα είναι απλά: Τα μνημόνια καθ’ εαυτά δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις.
Συνεπώς από αυτά δεν απορρέουν διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, ούτε η εφαρμοστική τους νομοθεσία έχει τυπική ισχύ ανώτερη από τον κοινό νόμο. Ούτε από τις δανειακές συμβάσεις απορρέουν δεσμεύσεις με υπερνομοθετική ισχύ, εφόσον αυτές δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με το Σύνταγμα. Συνεπώς, όλοι οι μνημονιακοί νόμοι μπορεί να καταργηθούν με νέο νόμο, με απλή πλειοψηφία, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη καταγγελία καμιάς σύμβασης.
Ειδικότερα: -Η θέση περί της πολιτικής και όχι νομικής φύσης των μνημονίων έγινε, ορθά, δεκτή από την πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας 668/2012. Άλλωστε, το ίδιο το μνημόνιο χαρακτηρίζεται από το νόμο ως «σχέδιο προγράμματος», ενώ στο κείμενο του αυτοπροσδιορίζεται ως «σχέδιο δράσης».
-Περαιτέρω, και οι δύο Δανειακές Συμβάσεις (του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου) έπρεπε να κυρωθούν από τη Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος.
Παρόλα αυτά –και ανεξαρτήτως του ζητήματος της ανάγκης ύπαρξης αυξημένης ή όχι πλειοψηφίας για αυτό- καμιά από τις δύο δεν κυρώθηκε σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Η πρώτη κατατέθηκε προς κύρωση το Μάιο του 2010, αλλά μετά αποσύρθηκε, η δεύτερη εγκρίθηκε από τη Βουλή δύο φορές ως σχέδιο, μία φορά ως παράρτημα του ν. 4046/2012, και μία ως Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ουδέποτε όμως ήρθε για κύρωση στη Βουλή μετά την υπογραφή της. Οι εν λόγω συμβάσεις, εάν είχαν κυρωθεί συνταγματικά, θα θέσπιζαν διεθνείς υποχρεώσεις σε βάρος της χώρας, με τυπική ισχύ ανώτερη από το νόμο, σε αντίθεση με τον μη δεσμευτικό χαρακτήρα των μνημονίων. Εφόσον αυτό όμως δεν συνέβη, δεν υπάρχει κανένα νομικό εμπόδιο για μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ανατρέψει τα μνημονιακά μέτρα. Μάλιστα, για μερικά από αυτά, όπως, π.χ. για την κατάργηση των πρόσφατων ρυθμίσεων για τη μετενέργεια, που διαλύουν το εργατικό δίκαιο και τη συλλογική αυτονομία, δεν απαιτείται καν τυπικός νόμος, αλλά αρκεί απλή Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου.
Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι σε μία τέτοια περίπτωση οι δανειστές μας ενδέχεται να καταγγείλουν από την δική τους μεριά τις δανειακές συμβάσεις, επικαλούμενοι ως λόγο καταγγελίας την κατάργηση των μνημονιακών ρυθμίσεων. Τούτο δεν θα σημαίνει την έξοδο της χώρας από το Ευρώ, που είναι νομικά αδύνατη, εφόσον δεν υπάρχει παρόμοια πρόβλεψη στις Συνθήκες. Θα συνεπάγεται, όμως, την διακοπή της χρηματοδότησης, πράγμα που δεν θα είναι χωρίς συνέπειες για τη χώρα, ενόψει του πρωτογενούς ελλείμματος που ακόμη αντιμετωπίζει. Καθόλου δεν είναι βέβαιο, όμως, ότι οι δανειστές μας θα επιλέξουν τη ρήξη. Και αυτό γιατί τότε θα είναι ελεύθερος ο δρόμος για την ενεργοποίηση του βασικού όπλου που έχει η χώρα μας βάσει του διεθνούς δικαίου:
Να επικαλεστεί «κατάσταση ανάγκης» για να διακόψει την πληρωμή του χρέους.
Σύμφωνα με γενική αρχή του δικαίου (σύμφωνα και με σχέδιο σύμβασης για την Ευθύνη των Κρατών που έγινε δεκτό από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2001) τα κράτη μπορούν να επικαλεστούν παρόμοιο λόγο μη συμμόρφωσης σε διεθνή τους υποχρέωση, όταν αδυνατούν να ανταποκριθούν ταυτόχρονα στις βασικές κοινωνικές τους λειτουργίες και στην ικανοποίηση των δανειστών τους. Συνεπώς, αντίθετα με το κλίμα φόβου που καλλιεργούν τα φερέφωνα του κόμματος του μνημονίου, η υποταγή δεν αποτελεί μονόδρομο.

Ο Ελληνισμός στο σταυροδρόμι

 του Γιώργου Καραμπελιά



Γιάννης Γαϊτης, Ανθρώπινες φιγούρες (1975)

Τα τελευταία χρόνια, όποτε αναφέρω, και το κάνω συχνά, τη βαθύτερη πεποίθησή μου πως ο ελληνισμός βρίσκεται μπροστά σε μια κρίση υπαρκτικού χαρακτήρα, οι περισσότεροι συνομιλητές ή ακροατές μου θεωρούν πως κάνω απλώς ένα σχήμα λόγου, για να υπογραμμίσω το βάθος της κρίσης.
Ωστόσο –δυστυχώς– εννοώ ακριβώς αυτό που υποστηρίζω. Οι Έλληνες βρίσκονται σ’ ένα ιστορικό σταυροδρόμι, από τη μία πλευρά του οποίου υπάρχει μια καθοδική σπείρα, πιθανόν χωρίς επιστροφή, και από την άλλη η ανάταξή του.
Στο βιβλίο μου, Ελλάδα μια χώρα των συνόρων, που έγραψα πριν είκοσι χρόνια και επανεξέδωσα αργότερα, ξαναδουλεμένο, με τον τίτλο Χιλιαεννιακοσιαεικοσιδύο, δοκίμιο για την ελληνική ιδεολογία, υπογράμμιζα πως εκείνο το μοιραίο έτος, το 1922, συνέβη κάτι ανεπανόρθωτο, που χώρισε στα δύο την ελληνική ιστορία.
Πριν το ’22, με κράτος ή χωρίς, αυτόνομοι ή υποταγμένοι, συγκροτούσαμε την ταυτότητά μας με επίκεντρο το Αιγαίο και δύο πτέρυγες, δυτικά την ελληνική χερσόνησο και ανατολικά τη Μ. Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη. Έτσι συνέβαινε για 3.000 χρόνια τουλάχιστον, από τον… Τρωικό Πόλεμο και στο εξής.
Μετά το 1922, ο ελληνισμός έχασε τον ανατολικό πνεύμονά του και έμεινε κλεισμένος στην ελλαδική χερσόνησο και τα νησιά μας, ενώ το Αιγαίο από επίκεντρο μεταβλήθηκε σε σύνορο. Υποστηρίξαμε τότε –εγκαινιάζοντας μια μακρά πορεία είκοσι χρόνων «κατάδυσης» στην ελληνική συνείδηση και την ελληνική ιστορία– πως το 1922 σφραγίστηκε οριστικά και αμετάκλητα το τέλος του οικουμενικού, ευρύτερου ελληνισμού. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, μετά το 1922, ήρθαν να επισφραγίσουν και να ολοκληρώσουν αυτή την απώλεια. Οι Έλληνες από τη Μ. Ασία, την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο, τον Πόντο, τη Β. Ήπειρο στριμώχτηκαν σταδιακά, με αλλεπάλληλα κύματα φυγής, στην αρχέγονη κοιτίδα μας, την ελληνική χερσόνησο. Το 1922 έληξε δραματικά η προσπάθεια ολοκλήρωσης του ελληνισμού μέσα από την ενσωμάτωση σε ένα ενιαίο εθνικό-κρατικό σύνολο των βασικών συνιστωσών του και βγήκαμε από αυτή την περιπέτεια με τα σπασμένα κουπιά του σεφερικού «μυθιστορήματος».
Πριν είκοσι χρόνια, είχαμε ήδη τονίσει πως το νέο ιστορικό διακύβευμα του ελληνισμού είναι είτε η ολοκλήρωσή του, με μια στροφή προς τα μέσα και προς την ιστορία του, είτε η εξαφάνισή του, ως ιδιαίτερου ιστορικού υποκειμένου. Μέσα από μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είμαστε υποχρεωμένοι είτε να ολοκληρωθούμε, ξεπερνώντας επιτέλους τον «καημό της ρωμιοσύνης», είτε να εξαφανιστούμε από το ιστορικό προσκήνιο. Η μοναδική σωτηρία μας θα ήταν η «στροφή προς τα μέσα», ώστε να βρούμε τη δύναμη να ανασυγκροτήσουμε, από το ιστορικό DNA μας, έναν ατόφιο οργανισμό. Γιατί τα 3.000-4.000 χρόνια του οικουμενικού ελληνισμού μάς είχαν εθίσει στην εξωστρέφεια, στο ταξίδεμα σε ξένους κόσμους και πολιτισμούς, στο σκόρπισμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τώρα, η ιστορία απαιτούσε από εμάς να κάνουμε την αντίστροφη κίνηση, σε ρήξη με τις αταβιστικές συνήθειες τόσων χιλιετιών.
Πράγματι, στο αίμα μας κυκλοφορούν ακόμα οι μνήμες των στρατιών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οικουμενικού ελληνιστικού κόσμου, της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, του βυζαντινού κοσμοσυστήματος, της υπερεθνικής ορθοδοξίας. Ακόμα και μετά την Άλωση, στην τουρκοκρατία, μάθαμε να ταξιδεύουμε στη Δύση και στον Βορρά, σκορπίζοντας αφειδώλευτα τη δύναμη και το πνεύμα μας. Και αυτές οι μνήμες είναι πάντα παρούσες στη σκέψη και τη συμπεριφορά μας. Μπροστά σε κάθε κρίση, σε κάθε τρικυμία, σκεφτόμαστε και πάλι το ταξίδι του Οδυσσέα, την έξοδο σε άλλους κόσμους. Ακόμα και οι αντίπαλοί μας, ακόμα και οι καταχτητές μας θράφηκαν από το δικό μας αίμα. Εκατομμύρια ελληνικοί πληθυσμοί, στη Συρία, τη Μ. Ασία και τα Βαλκάνια, θα πυκνώσουν το αραβικό και τουρκικό Ισλάμ, την ιταλική Ρώμη, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Ν. Ρωσία. Οι Έλληνες είχαν μάθει πως είναι ανεξάντλητη η ιστορική φύτρα τους και μπορούν να τη σκορπίζουν απλόχερα μέχρι τα τελευταία εκατομμύρια στις Η.Π.Α., την Αυστραλία και αλλού.
Και αυτή η τάση στη φυγή, την εξωστρέφεια, εκφραζόταν –παράδοξα– και στο εσωτερικό της χώρας, με την αποδοχή προστατών, τη δημιουργία εξαρτημένων κομμάτων, τον μαϊμουδισμό ξένων προτύπων και την απόρριψη της δικής μας παράδοσης, ή μάλλον τον εγκλεισμό της σε ορισμένες και μόνο πλευρές της ζωής μας.

Ο καθοδικός κύκλος


Και να ’μαστε σήμερα μπροστά στην ολοκλήρωση ενός καθοδικού κύκλου ενενήντα χρόνων.
Ενώ, μετά το 1922, είχαμε αρχίσει, μέσα από οδυνηρές αντιπαραθέσεις, να οικοδομούμε μια οικονομία σχετικά αυτοδύναμη, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 1929, και να ενσωματώνουμε το προσφυγικό δυναμικό στο ελλαδικό –ελληνικό πλέον– έθνος, παρά τις αντιπροσφυγικές αγκυλώσεις του Μεταξά, ήρθε η γερμανοϊταλική εισβολή να ολοκληρώσει αυτό που είχαν αρχίσει οι τσέτες του Κεμάλ, με ανυπολόγιστες καταστροφές και εκατόμβες. Αντισταθήκαμε ηρωικά στην Κατοχή και όμως, στη μεταπολεμική περίοδο, ολοκληρώσαμε την αλλοτρίωσή μας. Μια εμφύλια σύγκρουση, την οποία καθόρισαν οι ξένες δυνάμεις, μας εξάντλησε υποτάσσοντάς μας στη Δύση οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και στην «Ανατολή της Δύσης» πνευματικά.
Στη συνέχεια, μετά το ’60, θα επανεμφανισθεί και πάλι, απειλητική για τη μοίρα μας, η «Δύση της Ανατολής», με το κυπριακό, ανοίγοντας μία περίοδο αντιπαραθέσεων, με την ήττα στην Κύπρο μετά το 1974, και σταδιακής υποταγής μετά το 1990 (Ίμια, Οτσαλάν, σχέδιο Ανάν κ.λπ.). Στη μεταπολίτευση, η υποταγή στη Δύση θα ολοκληρωθεί μεταβαλλόμενη σε πλήρη εσωτερική αλλοτρίωση, με την εκποίηση της οικονομίας, της κοινωνίας, του πολιτισμού. Έτσι, αυτό που ήταν εξωτερική εξάρτηση μεταβλήθηκε, μέσα από την εσωτερίκευσή της, σε εσωτερική αποικιοποίηση. Γι’ αυτό, και για πρώτη φορά στην ιστορία μας σε τέτοιο βαθμό, δεν ήταν πλέον ο Φαλμεράιερ και οι ξένοι βασιλιάδες που εξέφραζαν τον αποικιακό ζυγό… αλλά οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ, οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί, οι Έλληνες διανοούμενοι.
Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Κατσαρός αποτελούσαν πλέον παρελθόν για ένα έθνος που συνωστιζόταν στα Μακ Ντόναλντ και τη Γιουροβίζιον.
Και ενώ το εκκρεμές της ιστορίας μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση που δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, μεταναστευτική, πνευματική: κλωτσοσκούφι της Μέρκελ, έντρομοι μπροστά στον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, λοιδορούμενοι από τους Σκοπιανούς. Η Δύση, στην οποία καταφύγαμε από τον εμφύλιο και μετά, μας εκμεταλλεύεται και μας απορρίπτει με όλους τους τρόπους, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με υποταγή και ενσωμάτωση. Αίφνης, αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, χωρίς, πλέον, περιθώρια για ψεύδη και μεσοβέζικες λύσεις. Είτε θα αποδεχτούμε το ιστορικό τέλος μας, τη μεταβολή της Ελλάδας σε μία πολυφυλετική και πολυεθνική ζώνη-ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας Λίβανος των Βαλκανίων, ελεγχόμενοι ταυτόχρονα από τη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή (εξάλλου ο άξονας Βερολίνου-Τουρκίας λειτουργεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια), είτε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως συλλογικό υποκείμενο, θα πρέπει να ανακτήσουμε την αυτονομία μας, να πραγματοποιήσουμε σήμερα την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα, να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης.
Πιεσμένοι από Ανατολή και Δύση, δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια ιστορικής υποχώρησης. Το πρόβλημα της συνέχειας του έθνους μας παίζεται στα ίδια τα νησιά μας, στις ίδιες τις πόλεις, στην ίδια μας την πρωτεύουσα. Η φυγή, η εξωστρέφεια, όταν είσαι εξασθενημένος, σε μια πρώτη φάση, μεταβάλλονται σε υποταγή και εν τέλει σε ιστορικό θάνατο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να συνεχίσουμε στον δρόμο της φυγής-υποταγής και ταυτόχρονα να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα των μαχών». Είτε εδώ, σήμερα και στις επόμενες δεκαετίες, θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση και παράδοξα θα ολοκληρώσουμε το ανολοκλήρωτο, είτε θα μεταβληθούμε σε μια ιστορική ανάμνηση ως ανεξάρτητο έθνος και ιδιαίτερο ιστορικό υποκείμενο. Σε μια τέτοια στιγμή, όταν όλα τα ψέματα τελειώνουν, είναι δυνατό –«σε σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη»– να επιχειρήσουμε μία ολοκληρωτική επ-ανάσταση, διότι πλέον δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, διότι είμαστε απόλυτα στριμωγμένοι στον τοίχο και είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μια μάχη ύπαρξης. Απορρίπτοντας τη φυγή προς τα έξω και στα κάθε ειδών ναρκωτικά, στα οποία με τόση ευκολία κατέφυγαν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες, να αντικρίσουμε θαρραλέα το πεπρωμένο μας. Στα επόμενα πενήντα ή εκατό χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε είτε, επιτέλους, θα ξεπεράσουμε τον καημό μας, επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.
Με τον έναν ή άλλο τρόπο, εδώ, στα 2012, ενενήντα χρόνια μετά το 1922, άνοιξε μια νέα ιστορική περίοδος: αν συνεχιστεί η εξωστρέφεια/υποταγή και η ψευδο-οικουμενική λογική/φυγή, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν, στην ιστορική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η γενικευμένη εθνική μας κατάθλιψη. Συνειδητοποιούμε αίφνης πως το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι άλλο πάρεξ ελευθερία ή θάνατος, κυριολεκτικώς.

Η αιφνίδια αφύπνιση


Και ερχόμαστε μπροστά σε αυτό το ιστορικό αίτημα, σε αυτή την κυριολεκτική τιτανομαχία, γυμνοί, με ηγεσίες ανίκανες, πνευματικούς ανθρώπους χορτασμένους από τη διαφθορά και φθορά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ένα λαϊκό σώμα αλλοιωμένο και πλαδαρό από την καταναλωτική ευωχία, τη δουλοκτησία των μεταναστών, την παιδοκεντρική ανευθυνότητα. Γι’ αυτό και, όλα τα τελευταία χρόνια, απέναντι στην προδοσία των διανοουμένων και των πολιτικών, θα καταφεύγει στα ναρκωτικά του μηδενιστικού αντιεξουσιασμού, του εθνομηδενισμού, της φυγής. Αυτός ο λαός, αυτό το έθνος, θα πρέπει με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, ψαχουλευτά, χωρίς πνευματικούς ταγούς, χωρίς ηγεσία, ξεκινώντας από την αγανάκτησή του, επιστρατεύοντας τις μνήμες μιας ασύγκριτης ιστορίας, να αντιταχθεί σε κάτι που μοιάζει με πεπρωμένο. Και όμως, έχει αρχίσει μία αντίστροφη κίνηση που, καθημερινά, μέσα από λάθη, αδιέξοδα, ψαχουλευτά, οδηγεί στη συνειδητοποίηση της φύσης της αντιπαράθεσης και των διακυβευμάτων της. Περνώντας από την αγανάκτηση στην κατάθλιψη και από αυτή πάλι στην εξέγερση, είναι υποχρεωμένος να απορρίψει, το ένα μετά το άλλο, τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες του, και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την πολλαπλότητα της σύγκρουσης. Έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Μόνο όταν πλέον η επιβίωση γίνεται ταυτόσημη με την επανάσταση, τότε μόνον αυτή η τελευταία γίνεται μια ρεαλιστική πιθανότητα. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τα δύο τελευταία χρόνια. Οι Έλληνες έπρεπε να ανακαλύψουν την φενάκη του εκδυτικισμού –να κόψουμε δρόμο προς τη Δύση, μας καλεί ο αστείος Ράμφος, την ώρα ακριβώς που η εξαντλημένη Δύση μας απορρίπτει– τη βαλκανική τους υπόσταση, την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, απέναντι στη Δύση και την Ανατολή, με τρόπο αιφνίδιο, σαρωτικό, τραγικό. Σε καμιά άλλη χώρα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστούν τόσο βίαια και ταπεινωτικά μέτρα. Για καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν θα μπορούσαν οι Γερμανοί να ξαναθυμηθούν το αυταρχικό, «ναζιστικό» γονίδιό τους και να μεταβάλουν τους Έλληνες σε νέους Εβραίους ή Σέρβους των ολοκληρωτικών ονειρώξεών τους. Καμιά άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να μεταβληθεί σε αποθήκη λαθρομεταναστών, ανυπεράσπιστη μπροστά στις τουρκικές προκλήσεις. Οι Έλληνες, που είχαν πιστέψει το 1981 πως, μπαίνοντας στην Ε.Ε., θα απέφευγαν τον εξ Ανατολών κίνδυνο, και είχαν αφεθεί στην αποδυνάμωση του αγωνιστικού αντιστασιακού ήθους, κατασκευάζοντας μία κοινωνία με μειωμένα αντανακλαστικά, βρίσκονται αίφνης μπροστά στην πραγματικότητα: Οι οποιασδήποτε συμμαχίες έχουν νόημα και αποτέλεσμα, μόνο εάν εσύ ο ίδιος είσαι ισχυρός, με συναίσθηση της ταυτότητας και των συμφερόντων σου. Και όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης κυριαρχούσε η ακριβώς αντίθετη ιδεολογία. Η ιδεολογία της μικρότερης προσπάθειας, της εγκατάλειψης του αγωνιστικού ήθους του ελληνισμού – οι Έλληνες μεταβλήθηκαν στον πιο παχύσαρκο λαό της Ευρώπης, με εκτεταμένο αλκοολισμό, χρήση ναρκωτικών και ψυχοφάρμακα. Από χώρα μεταναστευτική, μεταβληθήκαμε σε χώρα υποδοχής μεταναστών, μέσα σε τριάντα χρόνια. Από χώρα αγροτική, γίναμε εισαγωγείς αγροτικών προϊόντων. Και η κατάρρευση αυτού του μοντέλου μάς ήρθε ακόμα πιο απότομα, αιφνιδιαστικά, χωρίς εισαγωγές και προλόγους, εν μια νυκτί.

Η «μεγάλη πορεία»


Και αρχίσαμε τη μεγάλη πορεία ενάντια στον παρασιτισμό και την παρακμή. Στην αρχή άναρχα, με τα τραγούδια των παλιών βάρδων μας, τις κραυγές τηλε-ευαγγελιστών της δραχμής ή αναιδών νεαρών. Γιατί πρέπει να μάθουμε, μέσα από την εμπειρία μας, «όσα ξεμάθαμε» τα τριάντα πέντε χρόνια της μεταπολίτευσης. Και μαθαίνουμε μάλλον γρήγορα. Μέσα σε δύο-τρία χρόνια ξεπεράσαμε τους παλιούς πολιτικούς και τα κομματικά ναρκωτικά μας, αναζητώντας νέα σχήματα, νέα πρόσωπα, νέες κατευθύνσεις. Ίσως κανένας άλλος λαός με τέτοια ταχύτητα δεν ανέτρεψε παραδοχές και εδραιωμένα συμφέροντα δεκαετιών. Και αυτό μπορεί να μας δίνει αισιοδοξία, πως όντως αρχίσαμε μια «μεγάλη πορεία». Ίσως ακόμα δεν υπάρχει συνείδηση των διακυβευμάτων σε όλη τους την έκταση. Ωστόσο, τα «γονίδιά» μας έχουν ενσωματωμένη μια βαθιά ιστορική εμπειρία, έστω κι αν αυτή εκδηλώνεται ως ένστικτο και όχι ως ολοκληρωμένη πρόταση. Τα επόμενα χρόνια θα παιχτούν τα πάντα. Και αυτή η νέα συνείδηση, που άρχισε από τις «πλατείες» με σύμβολό της την ελληνική σημαία, θα πρέπει να παλέψει ενάντια στις δυνάμεις της αποσύνθεσης και της διάλυσης. Θα πρέπει να παλέψει ενάντια στην απογοήτευση και τη φυγή των νέων μας είτε προς τα έξω, είτε στην καταφυγή στα ναρκωτικά και την κατάθλιψη. Θα πρέπει να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, προωθώντας κάθε μορφής συλλογικές προσπάθειες και προπαντός οικοδομώντας ένα όραμα για το μέλλον. Αυτό το όραμα που λείπει από όλες τις ανούσιες αντιπαραθέσεις αυτής της μακράς και παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Πρώτον, στήριξη στις δικές μας δυνάμεις, με την ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου. Ενός μοντέλου που αρχίζει από την πολυκαλλιεργητική αγροτική παραγωγή, συνεχίζεται με τη συνεταιριστική και μικροϊδιοκτητική αποκέντρωση της παραγωγής, έξω από την αδηφάγο και παρασιτική πρωτεύουσα, στηρίζεται αποφασιστικά στα συνεταιριστικά εγχειρήματα αλληλεγγύης και ολοκληρώνεται μ’ έναν αποδοτικό και παρεμβατικό δημόσιο και κοινωνικό τομέα στον χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων. Οικολογική και κοινωνική ισορροπία πρέπει να αποτελούν ουσιαστικές συνιστώσες αυτού του νέου προτάγματος. Δεύτερον, η χώρα θα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες σε πολλαπλά επίπεδα. Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη αποτελεί μία επιλογή τακτικού και όχι στρατηγικού χαρακτήρα: απορρίπτουμε τόσο τους ευρωλιγούρηδες, που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, όσο και εκείνους που, σε μια αντίστροφη κίνηση, κάποτε ακόμα και με αγαθές προθέσεις, υποτιμούν τον κίνδυνο να βρεθεί η Ελλάδα μόνη της απέναντι στην Τουρκία, χωρίς πρώτα να έχει οικοδομήσει άλλες εναλλακτικές συμμαχίες. Έτσι, θα πρέπει να προωθήσουμε, πριν απ’ όλα, τη στρατηγικού χαρακτήρα ενότητά μας με το δεύτερο ελληνικό κράτος, το κυπριακό, και τις βαλκανικές χώρες, παράλληλα. Το όραμα του Ρήγα, μιας βαλκανικής συμμαχίας, θα πρέπει κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Πάρα πέρα, προσβλέποντας σε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, θα πρέπει όχι μόνο να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και την ανατολική Ευρώπη, αλλά και να παλέψουμε για τη δημιουργία μιας νέας ενωμένης Ευρώπης, με ισόρροπη παρουσία της ανατολικής και δυτικής πτέρυγάς της, που μόνη αυτή θα εξασφάλιζε και την ισότιμη συμμετοχή των Βαλκανίων και της Ελλάδας σε αυτήν.
Τρίτον, σε ό,τι αφορά στον τουρκικό επεκτατισμό, η αντιμετώπισή του περνάει τόσο από τις συμμαχίες που προαναφέραμε, όσο, κυρίως, από την ενίσχυση της παραγωγικής αυτονομίας και της αμυντικής μας ικανότητας. Η συμμαχία με το αγωνιζόμενο κουρδικό έθνος, τις κάθε είδους θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες, καθώς και όσες δυνάμεις στην Τουρκία απορρίπτουν τον επεκτατικό και στρατιωτικό χαρακτήρα του κράτους, αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ειρήνη στην περιοχή. Μια σταθερή ειρήνη με την Τουρκία μπορεί να εδραιωθεί μόνο εάν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στα Βαλκάνια και τον μικρασιατικό χώρο και εάν η Τουρκία γίνει μια δημοκρατική χώρα, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα στην αυτοδιάθεση όλων των λαών και των μειονοτήτων που ζουν σε αυτή.
Τέταρτον, ο σημαντικότερος παράγων, και προϋπόθεση για τα όσα προαναφέραμε, είναι η πνευματική και πολιτική ολοκλήρωση της ταυτότητάς μας. Φτάνοντας στο απόλυτο αδιέξοδο του αλλοτριωμένου εκσυγχρονισμού και της διαρκούς φυγής προς τα έξω, είμαστε υποχρεωμένοι να συνειδητοποιήσουμε πως, μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, που είχαμε την πολυτέλεια του ξοδέματος, σήμερα δεν μας περισσεύει ούτε μια σταγόνα αίμα, ούτε ένας άνθρωπος, ούτε μια προσπάθεια. Θα πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, όχι «για να κόψουμε δρόμο προς μια Δύση» που πνέει τα λοίσθια, ούτε για να μεταβληθούμε στους νέους Φαναριώτες και τους υποτελείς του νεοθωμανισμού, αλλά για να κάνουμε επιτέλους πρότυπο του αναγκαίου εκσυγχρονισμού μας την ίδια τη δικιά μας παράδοση και ταυτότητα. Αυτό που έκαναν όλα τα έθνη και όλοι οι λαοί που θέλουν να είναι ελεύθεροι.