Μοναχή αποκαλύπτει το παιχνίδι υποκρισίας στη Συρία

Η μοναχή Agnès Mariam de la Croix ζει στη Συρία εδώ και 20 χρόνια. Η στάση απέναντι στους περίφημους «ακτιβιστές» ουσιαστικά μισθοφόρους-φανατικούς μουσουλμάνους οι οποίοι έχουν εισβάλλει στη Συρία, είναι γνωστή εδώ και καιρό όταν η θαρραλέα αυτή μοναχή αποκάλυψε ότι την ομαδική σφαγή στην Χούλα έκαναν οι μισθοφόροι και όχι ο Στρατός της Συρίας όπως τα δυτικά ΜΜΕ –και τα περισσότερα στην Ελλάδα- είχαν αρχικά αναφέρει. Η Agnès Mariam de la Croix ζει στη μονή του St. James κοντά στο χωριό Qara και ήταν από τους πρώτους οι οποίοι μίλησαν για τα εγκλήματα των μισθοφόρων στην Χούλα από μαρτυρίες προσφύγων που βρήκαν καταφύγιο στο μοναστήρι. Στο βίντεο που ακολουθεί η Agnès Mariam ξεσκεπάζει ουσιαστικά το παιχνίδι υποκρισίας που διεξάγεται στη Συρία και μιλά με απόλυτη ειλικρίνεια για όσα συμβαίνουν σήμερα στην πολύπαθη αυτή χώρα. «Υποφέρουμε από έλλειψη ασφάλειας και από αβέβαιο μέλλον. Είμαστε απομονωμένοι σαν κακοήθεις όγκοι. Σε κάθε μέρος έχουμε ένοπλους οι οποίοι εκδράμουν σε αστικές περιοχές αναγκάζοντας τον άμαχο πληθυσμό να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να υπακούουν στις διαταγές τους. Αυτό που θέλουν οι ένοπλοι είναι να παραλύσουν την καθημερινή ζωή έτσι ώστε να μην υπάρχουν ανοικτά καταστήματα, ώστε αν κάποιος χρειαστεί κάτι να μην μπορεί να βρει τίποτα και φυσικά δεν μπορούμε να βρούμε είδη πρώτη ανάγκης, υπάρχει έλλειψη από καύσιμα, οι ώρες που έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα είναι περιορισμένες, και ο φόβος είναι διάσπαρτος γιατί δεν γνωρίζεις πότε θα έρθει η σειρά σου, για να θεωρηθείς ως συνεργαζόμενος (σ.σ. με τις κυβέρνηση). Θεωρούμε ότι κάτι πάει δεν καλά και αυτό επιδεινώνεται μέρα με την ημέρα, με τον αγώνα αυτό που λέγεται ότι είναι για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Δεν είμαι από τη Συρία, αλλά ζω στη Συρία εδώ και 20 χρόνια. Η Συρία ήταν κάτω από ένα καθεστώς το οποίο είχε τα χαρακτηριστικά ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος όχι όμως με την έννοια της καταπίεσης προς τον κόσμο αλλά με την έννοια ότι όποια απόφαση παιρνόταν αυτή λαμβανόταν από μερικούς ανθρώπους. Υπήρχε όμως ασφάλεια, υπήρχε τροφή, εκπαίδευση, και οι άνθρωποι ζούσαν ανεκτά χωρίς όμως να μπορούν να πουν τη γνώμη τους δημόσια. Τώρα αυτός ο ολοκληρωτισμός δεν είναι καλός και είναι ξεπερασμένος, αλλά εάν οι ένοπλοι εξεγερμένοι εφαρμόσουν ένα άλλο ολοκληρωτισμό ο οποίος μπορεί να χειρότερος από τον προηγούμενο, γιατί τώρα υπάρχει αίμα, μπορεί να σε αποκεφαλίσουν, την περασμένη εβδομάδα στο χωριό μας έκοψαν τα δάχτυλα ενός ανθρώπου τον οποίο κατηγορούσαν ως συνεργάτη του καθεστώτος, ο οποίος δεν ήταν καν από το χωριό αυτό, στη συνέχεια τον αποκεφάλισαν και τον έκοψαν σε κομμάτια, και τον άφησαν έτσι στο δρόμο ώστε και τα παιδιά ακόμη να τον βλέπουν. Τέτοιες πράξεις βαρβαρότητας δεν μπορούν να βοηθήσουν τον κόσμο να πιστέψει, ότι αυτό που συμβαίνει είναι ένας αγώνας για την ελευθερία. Η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας ουσιαστικά κρατείται ως όμηρος και κάποιες φορές ως όργανο ως μέσο από τους ένοπλους αυτούς (σ.σ. μισθοφόροι) οι οποίοι έρχονται και επιλέγουν ως πεδίο μάχης τις πόλεις. Γιατί; γιατί δεν πάνε σε άλλες περιοχές που δεν έχουν πόλεις, είμαστε γεμάτοι από ερημικές εκτάσεις. Αυτό όμως που είναι ιδιαίτερα σκανδαλώδες και μας αφήνει στην απελπισία είναι ότι ο Δυτικός κόσμος φαίνεται ότι υποστηρίζει την άνοδο αυτή της θρησκευτικής βίας μόνο και μόνο για να ανατρέψει το καθεστώς. Είμαστε κατά της βίας και είμαστε κατά της δικαιολόγησης της βίας. Δεν μπορείς να πεις ότι αυτός ο άνθρωπος σκοτώνει ένα άλλο άνθρωπο και είναι δικαιολογημένος στο να τον σκοτώσει. Ακόμη περισσότερο όταν με τις πράξεις του θέτει σε κίνδυνο και έχει σοβαρές παράπλευρες απώλειες σε ολόκληρο τον άμαχο πληθυσμό ο οποίος από την αρχή της διαμάχης ήταν ουδέτερος. Αυτό ήταν που συνέβη στο Χαλέπι. Ξέρετε είμαστε υπεύθυνοι και δεν είμαστε υπεύθυνοι σήμερα, είμαστε απέναντι στην ιστορία. Όταν όλες αυτές οι φρικαλεότητες που έχουν συμβεί αποκαλυφθούν, όταν δείτε την οικογένεια της οποίας η κόρη έχει βιαστεί, η για συνολικές κακοποιήσεις, για οικογένειες όπου ο γιός τους αποκεφαλίστηκε, ή ο πατέρας τους απάχθηκε, ξέρετε ότι υπάρχουν χιλιάδες πολίτες για τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκονται γιατί έχουν απαχθεί. Υπάρχουν πολλές συμμορίες που ισχυρίζονται ότι είναι με την επανάσταση αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά συμμορίες κακοποιοί, που έρχονται και ζητούν λύτρα από τις οικογένειες των απαχθέντων. Κάποιοι άλλοι έχουν θρησκευτικό φανατισμό. Παίρνουν κάποιο αιχμάλωτο επειδή είναι Αλαουίτης, κάποιον άλλο επειδή είναι μετριοπαθής μουσουλμάνος. Δεν ξέρουμε τι γίνεται είναι ένα κομφούζιο, είναι ένα χάος. Αυτό όμως που θλίβει πραγματικά είναι το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα κρατά στα χέρια της ένα παράδοξο. Από τη μια πλευρά λέει με υποκρισία «θέλουμε ειρήνη θέλουμε να προστατέψουμε τον άμαχο πληθυσμό» θέλουν μάλιστα και να επέμβουν με στρατιωτικό τρόπο όπως έγινε σε άλλες χώρες, αλλά από την άλλη πλευρά χρηματοδοτούν, στέλνουν πληροφορίες και όπλα σε ενόπλους που πραγματικά δεν ξέρεις από πού έρχονται. Εμείς εργαζόμαστε από κοινού με τους θρησκευτικούς μας ηγέτες, με τους θρησκευτικούς ηγέτες των μουσουλμάνων αλλά και συγκεκριμένων φυλών για την ειρήνη λκέγ0οντας ότι υπάρχει δρόμος για τη μη βία, αλλά και την πραγματική μη βία. Οι πολίτες της Συρίας είναι αναστατωμένοι και ζητάμε από τις οργανώσεις δικαιωμάτων του ανθρώπου, δικαιώματα όχι μόνο για τους ενόπλους αλλά δικαιώματα για τον άμαχο πληθυσμό ο οποίος είναι παγιδευμένος ανάμεσα στις δύο παρατάξεις. Ζητάμε επίσης να μας απαντήσουν γιατί οι μάχες πρέπει να γίνονται μέσα σε αστικά κέντρα. Μιλώντας με κατοίκους στο Χαλέπι κανείς δεν ξέρει από πού αυτοί οι ένοπλοι ήρθαν. Είτε ήρθαν από χωριά βόρεια από την πόλη είτε ήρθαν από το εξωτερικό. Τι κάνουν στο Χαλέπι, γιατί το κάνουν γιατί χρηματοδοτούνται και βοηθούνται και εξοπλίζονται και γιατί παρεμβάλλονται ανάμεσα σε αμάχους σε αστικές περιοχές και μετά κατηγορούν το καθεστώς ότι βομβαρδίζει αμάχους; Σας παρακαλώ, μην εισέρχεστε σε περιοχές αμάχων, μην εισέρχεστε σε πόλεις. Πηγαίνετε στην έρημο ένα θέλετε να κάνετε τον πόλεμό σας. Θέλω να πω σε όσους με βλέπουν τώρα, είμαι Χριστιανή και πιστεύω στο Θεό, πιστεύω στον Ιησού Χριστό. Η μη βία είναι ο καλύτερος τρόπος για να πετύχουμε τους σκοπούς μας. Τέλος μοναχή Agnès Mariam de la Croix κάνει έκκληση προς όλες τις κατευθύνσεις λέγοντας: «Αφήστε το λαό της Συρίας ήσυχο, αφήστε μας ήσυχους. Δεν φέρνετε τίποτα άλλο από θάνατο, φόβο, ανασφάλεια, χάος με τις μεγάλες σας ιδέες, τις μεγάλες σας διακηρύξεις και τις μεγάλες σας δυνάμεις. Αφήστε το λαό της Συρίας ήσυχο. Αρκετά. Και σταματήστε να χρηματοδοτείται και να εξοπλίζετε τους αντάρτες τους οποίους φέρνετε από πού δεν ξέρω. Και εμείς λυπούμαστε για αυτούς του ανθρώπους γιατί έχουν οικογένειες έχουν μητέρες αλλά πολλές φορές μάχονται και δεν ξέρουν που μάχονται αλλά νομίζουν ότι με το να πολεμούν και σκοτωθούν θα πάνε στον παράδεισο».

Για να μην ξεχνάμε, για να μην ξεχνιόμαστε

Δώρος Λοΐζου - ο ήρωας ποιητής (30 Αυγούστου 1974 - 30 Αυγούστου 2012)

Δεν χρειάζεται να μιλάμε πολύ εμείς…

Ποτέ δε χρειάστηκε…

Αρκεί να με κοιτάς…

Αρκεί να σε κοιτώ…

Μ’ αυτό το καθάριο βλέμμα που δανειστήκαμε για λίγο από τον ήλιο…

 

Στην Κύπρο όλα τάσκιαζε η φοβέρα. Το προδοτικό πραξικόπημα, η τουρκική εισβολή πραγματοποιούσε τους στόχους της εισβάλλοντας ανενόχλητη στην Κύπρο, η χούντα είχε καταρρεύσει και οι λεγόμενοι «συνετοί και ρεαλιστές» ζητούσαν το συμβιβασμό, να δοθεί «γη και ύδωρ».
Κάποιοι, όπως και σήμερα, «αδιόρθωτοι κι ασυμβίβαστοι» κρατούσαν ψηλά το λάβαρο της αντίστασης κι μπροστάρης ο Βάσος Λυσσαρίδης.
Το πρωί της 30ης Αυγούστου 1974, οι γνωστοί-άγνωστοι οπλοφόροι έστησαν ενέδρα, στην καρδιά της Λευκωσίας κοντά στα...Γραφεία του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΔΕΚ, στο Βάσο Λυσσαρίδη.

Ο τόπος του μαρτυρίου, ένα περίπτερο κοντά στην Πλατεία Ελευθερίας. Ο δολοφόνος ενέδρευε για το Βάσο Λυσσαρίδη, αλλά ο δολοφόνος αστόχησε. Ο Λυσσαρίδης και η γυναίκα του Δώρου επέζησαν. Ο Δώρος κείτονταν νεκρός.Με την απόπειρα δολοφονίας του Βάσου Λυσσαρίδη, ξένοι και ντόπιοι συνωμότες, προσδοκούσαν τον αποκεφαλισμό του αντιστασιακού κινήματος, που θα διευκόλυνε την επιβολή μιας λύσης τουρκοποίησης της Κύπρου, χωρίς την ενοχλητική αντίδραση της αντιστασιακής ηγεσίας.
Οι σφαίρες δεν βρήκαν το στόχο τους, αλλά το εκλεκτό παλικάρι της Κύπρου. Ο αγωνιστής ποιητής Δώρος Λοΐζου έπεφτε νεκρός.
Με τα μαλλιά ριγμένα πίσω, με το ματωμένο πρόσωπο ανάποδα φυτευόταν στο χώμα για να γίνει κήρυκας και σηματοδότης στον αγώνα που θα ακολουθούσε και που ακόμα συνεχίζεται.
Γέννημα θρέμμα του λαού, διανοούμενος μαζί και αγωνιστής, εραστής της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής ιστορίας, σοσιαλιστής και πάνω απ’ όλα ποιητής. Ένας «επικίνδυνος ποιητής» για το κατεστημένο, την αδικία, τους αμερικανοτσολιάδες.
Προφητικοί οι στίχοι του, «να πυροβοληθεί χωρίς προειδοποίηση».

«φρουρός στις αυλάδες του κόσμου
με την αγάπη για όπλο του
και τους στίχους φυσέκια»

Έφυγε ο Δώρος της Αντίστασης και του αγώνα, ο Δώρος της ποίησης και του οράματος.
Η δολοφονία του μήνυμα και υποθήκη για συνέχιση και καταξίωση ενός αγώνα που δεν έχει ακόμα δικαιωθεί.
Σήμερα, μετά από 34 χρόνια, συνεχίζεται η κατοχή της μαρτυρικής Νήσου, οι κίνδυνοι για ολοκληρωτικό, εθνικό αφανισμό δεν έχουν εξαλειφθεί ακόμα.
Σήμερα, που η κατοχή ντροπιάζει τον ελληνισμό, τους δήθεν πολιτισμένους ευρωπαίους και η θυσία του Δώρου παραμένει αδικαίωτη.
Αποτελεί χρέος η συνέχιση της αντίστασης και του αγώνα.
Αυτό είναι το νόημα και η επιταγή από την υπέροχη θυσία του Δώρου Λοΐζου.

Αυτό είναι το πατριωτικό-δημοκρατικό-αριστερό καθήκον για το σήμερα και το αύριο.

 

"Πάντως εμείς θα τους αντισταθούμε.
Όποιοι κι αν είναι. Όσο δυνατοί κι αν είναι"
Δώρος Λοίζου

 

- Η ζωή του ήρωα, εδώ:

(http://xorisafenti.blogspot.com/2008/08/blog-post_29.html)

- Ορισμένοι στίχοι του ήρωα, εδώ:

(http://xorisafenti.blogspot.com/2008/08/blog-post_7691.html)

 

Ανάρτηση από : http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

http://blogvirona.blogspot.gr/2012/08/30-1974-30-2012.html

Λαοκράτης Βάσσης: Πρέπει να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας

Λαοκράτης Βάσσης: Πρέπει να κρατηθούμε 

Δεν έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε. Διαρκώς κατρακυλάμε […] Πρέπει, λοιπόν, να περιμαζέψουμε την ψυχή μας, να ανακτήσουμε όλα τα αξιακά μας στοιχεία, να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας και να κάνουμε τη μεγάλη έφοδο, συγκρουόμενοι και με τον πόλο του εθνικιστικού σκοταδισμού –που τώρα έχει αιχμή του τη Χρυσή Αυγή–, αλλά και με όλους αυτούς τους δήθεν προοδευτικούς της αποεθνοποιητικής αποδόμησης, που έκαναν «σουρωτήρι» την πολιτιστική και την εθνική συνείδησή μας»o φιλόλογος και συγγραφέας Λαοκράτης Βάσσης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την σημερινή πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας.

Έχω την εντύπωση πως αυτό που λέμε πολιτική τάξη, ηγέτιδα τάξη, για πάρα πολλούς λόγους δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που περνάει ο τόπος και, βεβαίως, αφού δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια, δεν έχει καταστρώσει και σωστή στρατηγική εξόδου από την κρίση.

Είμαστε σε διαρκή πτώση, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε εις βάθος την κατάστασή μας. Συνήθως τις μεγάλες κρίσεις τις συνοδεύει ένα σύμπτωμα: Είναι σαν να κουβαλάνε ναρκωτικό, εξαιτίας του οποίου οι άνθρωποι που υφίστανται τις κρίσεις δεν καταλαβαίνουν τα βαθύτερα αίτιά τους. Ή, αλλιώς, σαν να τις συνοδεύει αυτό που θα λέγαμε «σύνδρομον Τιτανικού». Δεν έχουμε φτάσει όμως ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε. Διαρκώς κατρακυλάμε.

Κρ.Π.: Θα είχατε κάτι να προτείνετε; 

Τι εγώ προτείνω… Να προσθέσω, κατ’ αρχάς, σε αυτή τη διαπίστωση που κάνατε. Η κυβέρνηση που προέκυψε είναι αυτό που λέμε –για να συνεννοούμαστε– μνημονιακής λογικής. Είναι μια κυβέρνηση μέσα στη λογική της κρίσης. Αλλά, όταν μια κυβέρνηση έχει τη λογική της κρίσης, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την κρίση. Η προσθήκη του Κουβέλη είναι προσθήκη φύλλου συκής. Είναι ένα άλλοθι, σε μια λογική μνημονιακής συνευθύνης –θα έλεγα– και μνημονιακής συνενοχής.Εγώ, που είμαι έξω από τα πράγματα, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να μιλήσω θεωρητικά και να πω πως, για να πατήσουμε φρένο στον κατήφορο, πρέπει να καταλάβουμε το βάθος της κρίσης και να υπάρξει ένας εθνικός συναγερμός, με στόχο, σε κάποια χρόνια, να βγούμε σε αυτό που θα λέγαμε «μετατροϊκανό ξέφωτο». Μας κατάντησαν χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας! Χώρα η οποία, εννιά χρόνια πριν από τα διακόσια της απελευθέρωσής μας από τους Τούρκους, έχει απωλέσει μεγάλο μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας. Άρα, εδώ που φτάσαμε, πρέπει να σκεφτούμε πώς θα βγάλουμε τον τόπο από τη βαθιά κρίση, πώς θα βγάλουμε τον χαλκά της Τρόικας από τη μύτη μας, πώς θα βγάλουμε (αυτό που λέμε στην πατρίδα μου, την Ήπειρο) τη χανάκα από το λαιμό μας!

Η χανάκα ήταν ένα ξύλινο τρίγωνο, που έβαζαν παλιά στα οικόσιτα ζώα, κυρίως στα γουρούνια, για να μην μπαίνουν στους κήπους. Σαν λαός, λοιπόν, έχουμε τώρα τη χανάκα στο λαιμό! Υπάρχει κι ένας πολύ ωραίος στίχος του Βάρναλη: «Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου, για τ’ αξύπνητο χαϊβάνι». Πρέπει να βγάλουμε τη χανάκα από το λαιμό. Αν δεν λειτουργήσουμε έτσι και δεν πληρώσουμε όλοι μας το κόστος που οφείλουμε, για να ξαναγίνουμε πραγματικά ελεύθεροι, δεν θα μπορέσουμε να μπούμε σε αυτήν την κρίσιμη ανηφοριά.

Ανήκω στους πολύ ανήσυχους, γιατί δεν βλέπω και αυτό που θα λέγαμε πνευματική πρωτοπορία του τόπου να επαναστατεί, να σηκώνει κεφάλι, να δείχνει τον δρόμο, να συλλαμβάνει τα αιτήματα των καιρών και να βοηθάει. Ειλικρινά, πολλές φορές, δεν ξέρω αν αυτή η πνευματική πρωτοπορία εκφράζει τις προσδοκίες του, αν κοιτάζει στο παρελθόν ή κοιτάζει στο μέλλον. Δεν ξέρω αν και το τελευταίο αποτέλεσμα των εκλογών είναι νοσταλγία παρελθόντος (δηλαδή, προνομίων της αμαρτωλής Μεταπολίτευσης) ή νοσταλγία μέλλοντος, που σημαίνει μια άλλη λογική, μια άλλη φιλοσοφία για τον τόπο.

Στο διά ταύτα, η Ελλάδα πρέπει να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων. Χρειάζεται μία αναθεμελιωτική αντίληψη, μία πολιτική στρατηγική η οποία: θα βοηθήσει την κοινωνία να λειτουργήσει με θεσμικούς όρους· θα βοηθήσει την πολιτεία μας να γίνει ευνομούμενη πολιτεία· θα βοηθήσει τον καθένα μας να γίνει πραγματικός πολίτης και όχι πελάτης, όχι αυτό που ήμασταν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η οποία έκανε πάρα πολύ μεγάλη ζημιά – και τη μεγαλύτερη ζημιά την έκανε γιατί αυτή η κρίση άγγιξε το ίδιο το πολιτιστικό μας κύτταρο.

Θα έλεγα και μια βαριά κουβέντα: χαλάσαμε λίγο και σαν λαός. Όλο το αξιακό μας οπλοστάσιο ή, αν όχι όλο, ένα μεγάλο μέρος της αξιακής μας περιουσίας πήγε περίπατο.

Κρ.Π.: Ως ένας εκπαιδευτικός με πολύχρονη πείρα, που έχετε «αφήσει ιστορία» στις γενιές μας, τι λέτε σήμερα στα νέα παιδιά; 

Ξεκινώ από μια αποφθεγματική άποψη: Αν δεν βλέπει η παιδεία, δεν βλέπει ο τόπος όλος! Η παιδεία μας αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν έβλεπε, και δεν βλέπει ακόμα! Την πήραν στα χέρια τους οι λεγόμενοι προοδευτικοί και της τα αποβγάλανε τα μάτια!

Διότι αυτό το οποίο εκόμισαν δεν ήταν προοδευτικότητα. Δεν ήταν μια παιδεία που θα έπρεπε να πατάει στις αξίες του τόπου μας και στις οικουμενικές αξίες. Έτσι ώστε αυτόν τον τόπο να τον σηκώσει, να τον ανασυγκροτήσει, να τον βοηθήσει να πάει μπροστά.

Εδώ, θα σας κάνω μία παρέκβαση, σε ένα θέμα το οποίο καίει.

Όλοι βλέπουμε στο ελληνικό κοινοβούλιο τη Χρυσή Αυγή. Είχαμε, δηλαδή, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, την τραγική εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Ακούω διάφορες αναλύσεις, κανείς όμως δεν αναφέρεται στα τεράστια κενά της παιδείας, τα οποία ήρθε με πολύ λαθραίο, τραγικό, ελληναράδικο τρόπο να καλύψει η Χρυσή Αυγή.

Τι εννοώ: Δεν είναι οι ανοιχτές κερκόπορτες των νεοϊστορικών και των αποδομητών μία από τις μεγάλες αιτίες που δημιούργησαν κενά στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων κι έτσι ήρθε, για ένα κομμάτι από αυτούς, να καλύψει αυτά τα κενά, με τραγικό –όπως είπα– τρόπο, η Χρυσή Αυγή;

Λείπει από την παιδεία μας η ποιοτική πατριωτική βάση – και μιλώ για ποιοτική πατριωτική βάση (άλλοι θα μπορούσαν να την ονομάσουν πατριωτικά διεθνιστική ή διεθνιστικά πατριωτική, πάντως πατριωτική) η οποία, κατά Γκράμσι, είναι ένας από τους βασικούς όρους για να πάμε μπροστά. Γιατί, όπως έλεγε ο Γκράμσι: «η αφετηρία είναι εθνική και η προοπτική διεθνιστική».

Είχαμε εμείς τέτοια παιδεία, ώστε τα παιδιά μας να δικαιούνται να καμαρώνουν με σωστό τρόπο για την ιστορία τους; Ή η αποδομητική λαίλαπα δεν επέτρεπε στα παιδιά να καμαρώνουν ούτε για τον Μάρκο Μπότσαρη ούτε για τον Κολοκοτρώνη ούτε για κανέναν; Οι λεγόμενοι προοδευτικοί, οι οποίοι σε μια προσπάθεια, τάχατες, να καθάρουν την ιστορία, διέλυσαν την αξιακή της βάση.

Τι λέω, λοιπόν, εγώ στα παιδιά; Λέω στα παιδιά πως αξίζει να καμαρώνουν για έναν τόπο –ας μην μιλήσουμε και για τους αρχαίους Έλληνες– που έχει στη νεοελληνική αφετηρία του έναν Ρήγα Φεραίο, έναν Διονύσιο Σολωμό, έναν Ανδρέα Κάλβο, και που καταλήγει στη σύγχρονη δική μας περίοδο, σε μια τριαδική ποιητική θεότητα: Ρίτσο, Σεφέρη, Ελύτη.

Εκεί, μέσα σε αυτήν την πνευματική κληρονομιά, υπάρχει μια τεράστια αξιακή περιουσία. Η οποία είναι περιουσία εθνική, αλλά με οικουμενική βάση και προοπτική. Πάνω εκεί πατώντας, με ένα καλώς εννοούμενο αίσθημα υπερηφάνειας, θα πρέπει να ξαναχτίσουμε τη συλλογικότητά μας, και να κάνουμε την προσπάθεια να βγάλουμε τον τόπο μας από αυτήν την τραγική κρίση.

Τα παιδιά μας έχουν μια τάση φυγής. Γι’ αυτό, θα πρέπει να τους καλλιεργήσουμε μια μαχητική στάση ζωής. Θα έλεγα πως χρειαζόμαστε μια νέα Αντίσταση! Αντίσταση στον κατήφορο, αντίσταση στην παρακμή. Αλλά με ανοιχτά όλα τα παράθυρα και τις πόρτες προς τους άλλους λαούς και τις αξίες όλου του κόσμου.

Έτσι ώστε να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο σε αυτό που αποκαλείται αμυντικός πατριωτισμός, νοσηρός πατριωτισμός, νοσηρή πατριδολατρεία… Θα πρέπει, δηλαδή, πάντα να σεβόμαστε το αξιακό βάθος του τόπου μας, το οποίο –το ξαναλέω– είναι, μες στη βαθύτερη ουσία του, οικουμενικό!

Θα αναφερθώ και πάλι στους πνευματικούς ανθρώπους. Αυτοί πρέπει να σηκώσουν τα λάβαρα αυτής της νέας Αντίστασης στην παρακμή, στον κατήφορο, και να υπάρξει μέσα από τον κόσμο τον πνευματικό, τον εκπαιδευτικό, η «ύφανση» της Ελλάδας του αύριο.

Δεν λέω ότι μέσα σε οκτώ χρόνια θα τα καταφέρουμε, αλλά να έχουμε ανοίξει έναν τέτοιο δρόμο, ώστε, μετά από 8-9 χρόνια, που θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Απελευθέρωσή μας, να έχουμε, κατά το κοινώς λεγόμενο, μούτρα, πρόσωπο, να γιορτάσουμε την Εθνική Παλιγγενεσία!

Κρ.Π.: Οι αγωνιστές της Αντίστασης ανέσυραν από τη μνήμη τους,τούς αγωνιστές του 1821. Αυτό παρατηρείται ιστορικά να συμβαίνει σε περιόδους αγώνων, δηλ. να ανασύρονται παλαιότερες γενιές αγωνιστών, για να «πατήσουν» οι νέοι, πάνω στις αξίες τους, "να φορέσουν», όπως λέγεται, τις στολές τους"* Σήμερα, που χρειάζεται, όπως είπατε, μία νέα Αντίσταση, δεν θα πρέπει, να ανασύρουμε, αγωνιστές, της αμέσως προηγούμενης ιστορικά πιο μεγάλης Αντίστασης της ιστορίας μας; Όμως, ποιος μας δίδαξε την ιστορία της Αντίστασης, όταν, αντίθετα, ουσιαστικά αποσιωπήθηκαν, όπως αναφέρεται, τα συγκεκριμένα χρόνια της ιστορίας μας, λόγω του μετέπειτα Εμφυλίου; Δηλαδή, δεν συνέβη μία «λοβοτομή» στη συλλογική ιστορική μας μνήμη, με κορυφαίο σημείο, το κάψιμο των αρχείων της αστυνομίας; 

Συμφωνώ. Πρώτα πρώτα, το έπος του ’40, αν το διδάξει κανείς σωστά, εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να διαμορφώσουν αυτό που θα λέγαμε «πιτιά» στον εσωτερικό κόσμο κάθε νέου. Είναι τεράστιο το μήνυμα του έπους του ’40. Και μέσα απ’ αυτό ξεπήδησε και η Αντίσταση. Η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Τώρα, το γιατί έγινε η «λοβοτομή» το ξέρουμε. Όταν, όμως, αυτός ο μαύρος κύκλος έκλεισε το 1974, σιγά σιγά στα πράγματα, ιδίως από πλευράς ιδεολογικής, πνευματικής, ηθικής, ήρθαν πολιτικές δυνάμεις που θα έπρεπε να δικαιώσουν την ουσία όλων όσων είχαν χαθεί.

Τότε, όμως, είχαμε πάλι ένα άλλο λάθος. Στη θέση του πόλου που έκανε τη «λοβοτομή», ήρθε ένας άλλος πόλος, ούλτρα εκσυχρονιστικός, δήθεν προοδευτικός, βαθύτατα όμως αποδομητικός παντός του εθνικού και ελληνικού. Αυτός, λοιπόν, ο πόλος άλωσε εν πολλοίς πανεπιστήμια και μέσα ενημέρωσης, με απίθανους δημοσιολογούντες, μπροστά στους οποίους δεν μπορούσε κανείς να σταθεί και να μιλήσει για την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου, χωρίς να κατηγορηθεί για κρυπτοεθνικισμό ή εθνικισμό.

Έτσι περίπου, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η Ελλάδα συνεθλίβη ανάμεσα στους επίγονους του εθνικιστικού πόλου, με όλα τα νέα του στοιχεία, και στους προοδευτικοφανείς, ενίοτε και αριστεροφανείς, του αποεθνοποιητικού και εθνομηδενιστικού πόλου.

Γι’ αυτό, τώρα, πρέπει να περιμαζέψουμε τα υπόλοιπα της ψυχής μας. Γιατί, για να πάμε μπροστά, όπως γίνεται πάντα σε κρίσιμες ώρες, πρέπει να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας!

Πρέπει, λοιπόν, να περιμαζέψουμε την ψυχή μας, να ανακτήσουμε όλα τα αξιακά μας στοιχεία, να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας και να κάνουμε τη μεγάλη έφοδο, συγκρουόμενοι και με τον πόλο του εθνικιστικού σκοταδισμού –που τώρα έχει αιχμή του τη Χρυσή Αυγή–, αλλά και με όλους αυτούς τους δήθεν προοδευτικούς της αποεθνοποιητικής αποδόμησης, που έκαναν «σουρωτήρι» την πολιτιστική και την εθνική συνείδησή μας.

Γιατί είμαστε σε μια φοβερή ιστορική καμπή, που πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτη, για να υπάρξει μια νέα επανεκκίνηση για τον τόπο μας.

Κρ.Π.: Ποιες είναι αυτές οι αξίες, οι οποίες, πιθανά απαξιώθηκαν, δεν τιμήθηκαν, ή διαστρεβλώθηκαν,που χρειάζεται να ανασύρουμε από την ψυχή μας, δηλαδή την ιστορία και τον πολιτισμό μας;

Είμαστε ένας τυχερός λαός, που, όπως έλεγε ο Ελύτης, «έχουμε τους αιώνες της ιστορίας στο πλάι μας». Πολύ τυχερός λαός! Να πιάσουμε την αρχαιότητα; Ξεκινώντας από τον Όμηρο και περνώντας στους τραγικούς; Είναι λίγο μακριά, αλλά και πολύ κοντά. Να πιάσουμε τη νεότερη εποχή, από τον Ρήγα και δώθε; Αν πάρει κανείς μονάχα την ποιητική δημιουργία, βγάζει τόση ποιότητα, έτσι που, αν τη στύψει, μπορεί με αυτό το μαγικό απόσταγμα να ράνει όλη την Ελλάδα. Άρα, εκεί πρέπει να πατήσουμε.

Ποιες είναι οι αξίες; Θα σταθώ, εντελώς ενδεικτικά, σε δύο, που συνιστούν τη βαθύτερη ουσία του αξιακού μας κώδικα και ορίζουν τη στάση ζωής μας. Πρόκειται για το φιλότιμο και τη λεβεντιά. Το φιλότιμο, που είναι η πεμπτουσία της ευγένειας της ψυχής μας, του ήθους μας και της αξιοπρέπειάς μας, του ελληνικού ήθους και της ελληνικής αξιοπρέπειας. Τη λεβεντιά, που είναι η πεμπτουσία της αντρειοσύνης και του ανυπότακτου της φύσης μας, που σχετίζεται με το «εύψυχον» των αρχαίων Ελλήνων και με ό,τι ο Σβορώνος εννοούσε όταν έλεγε πως «έχουμε την αντίσταση στο κύτταρό μας». Ας μην θεωρηθεί υπερβολή αν πω πως αυτές οι θεμελιώδεις αρετές μας συνιστούν τη γονιδιακή (μεταφορικά μιλώ) σχέση μας με την ελευθερία.

Να ξαναβρούμε, λοιπόν, αυτά τα θεμέλια της ψυχικής ιδιοσυστασίας μας, το φιλότιμό μας και τη λεβεντιά μας. Να ξαναβρούμε τις αγωνιστικές μας αρετές, για να αρχίσει η δυναμική επανεκκίνησή μας, που θα μας βγάλει απ’ το ζοφερό αδιέξοδο. Η εθνική αξιοπρέπεια έχει κόστος. Και πρέπει να το πληρώσουμε για να την ανακτήσουμε.

http://www.antifono.gr

Δ.Ε.Η - ΠΡΟΣΟΧΗ

Δ.Ε.Η - ΠΡΟΣΟΧΗ

Να διαβαστεί, να μεταδοθεί… ------------------------------------------------------------------- Παράνομα και χωρίς οι καταναλωτές να έχουν ιδέα τι πληρώνουν, η ΔΕΗ εισπράττει δικό της ”χαράτσι” το οποίο αναφέρεται στους λογαριασμούς της σαν ” ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΟΙΝΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ -Ν.2773/99 άρθρο 29″ το οποίο το υπολογίζει με άγνωστο ποσοστό επί της αξίας του καταναλωθέντος ηλεκτρικού ρεύματος!Υποτίθεται ότι με τα χρήματα αυτά (κανείς δεν γνωρίζει πόσα συγκεντρώνονται κάθε φορά… ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ 1,9 δις. ΕΥΡΩ) καλύπτονται όσοι εί ναι εντεταγμένοι στο “κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ” κ.λ.π.Το άρθρο 29 του Νόμου 2773/99, όμως, έχει καταργηθεί από τον Αύγουστο του 2010, με νεότερο νόμο που έχει δημοσιευθεί κανονικά και στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως! Αυτό σημαίνει ότι η είσπραξη του “χαρατσιού” αυτού είναι -τουλάχιστον τυπικώς- παράνομη και εφ όσον ασκηθούν οι νόμιμες διαδικασίες, η ΔΕΗ θα υποχρεωθεί στην επιστροφή των παρακρατηθέντων παρανόμως χρημάτων. (εκτός αν σπεύσει η “κυβέρνηση” να καλύψει την παρανομία με νομικά εφευρήματα…)