ΓΕΓΟΝΟΤΑ - ΣΧΟΛΙΑ

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, το Σάββατο 2/4 στο ξενοδοχείο Stanley, συγκέντρωση με αφορμή το «Κάλεσμα για μια Σοσιαλιστική Εναλλακτική Πρόταση» και την περαιτέρω δραστηριοποίηση μας. Στη συγκέντρωση πήραν μέρος 55 σύντροφοι και φίλοι, και μετά τις εισηγήσεις ακολούθησαν πολλές παρεμβάσεις εκ μέρους των παρόντων. Ολοκληρώνοντας την γόνιμη μέρα μας, με βάση τις προτάσεις που διατυπώθηκαν, το προεδρείο συνόψισε τα αποτελέσματα, υπό μορφή Ψηφίσματος-Απόφασης, ως εξής:

 

 Eμείς οι παρόντες σήμερα  02.04.11 ,στο ξενοδοχείο Stanley, Έλληνες Δημοκράτες και Σοσιαλιστές,

 ανταποκρινόμενοι στο «Κάλεσμα για μια Σοσιαλιστική Εναλλακτική Πρόταση»,

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ

 1. Την συνέχιση της Πρωτοβουλίας και την περαιτέρω δραστηριοποίηση της στην  κατεύθυνση της Ανασύνθεσης-Ανασυγκρότησης του Σοσιαλιστικού Χώρου, προκειμένου να ανταποκριθεί  στις πολλαπλές απαιτήσεις της εποχής και του Λαϊκού Κινήματος.

 2. Εμπνεόμενοι από τις αρχές : της Εθνικής Ανεξαρτησίας- της Λαϊκής Κυριαρχίας- της Κοινωνικής Απελευθέρωσης- της ουσιαστικής Δημοκρατίας, την αναγκαιότητα υλοποίησης της Εθνικής -Λαϊκής Ενότητας (Ε.Λ.Ε.) στη βάση, την οργάνωση της Δράσης μας ενάντια στο Μνημόνιο και την εξάρτηση της χώρας,

ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕ

 την «Πρωτοβουλία των 16»: α) να συντάξει ένα Σχέδιο κειμένου Αρχών- Διακήρυξης, το οποίο θα έρθει για έγκριση στην επόμενη Συνέλευση μας. β) Να προχωρήσει στην δημιουργία με όλους όσους από τους παρευρισκόμενους ενδιαφέρονται στην συγκρότηση μιας Επιτροπής Οργανωτικού, για την ανάπτυξη της προσπάθειας μας

3. ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕ 

την «Πρωτοβουλία των 16» να συνεχίσει την προσπάθεια οργάνωσης  σε πανελλαδικό επίπεδο, έτσι ώστε το συντομότερο δυνατόν να δημιουργήσουμε ένα Πανελλαδικό Δίκτυο με βάση τις ίδιες Αρχές και Στόχους.»

 

Ένα Συνέδριο φέρνει Ελπίδα

Τη βδομάδα που μας πέρασε έγινε στη χώρα μας ένα Διεθνές Συνέδριο για το Δημόσιο Χρέος και τις Πολιτικές Λιτότητας στην Ευρώπη, με διοργανωτές τον Συνασπισμό και την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Εξήντα περίπου ομιλητές από δώδεκα χώρες της Ευρώπης, με τεκμηριωμένες θέσεις, απέδειξαν, πρώτον ότι στραβά αρμενίζουμε, και δεύτερον, ότι υπάρχει θύρα εξόδου και πορεία προς την ευημερία των λαών.
Με πολύ εντυπωσιακό τρόπο το εξέφρασε αυτό στην παρέμβασή του ο Όσκαρ Λαφοντέν  λέγοντας:
- Δέχτηκα να έρθω και να ομιλήσω στο συνέδριο αυτό για να εκφράσω την αλληλεγγύη μου προς τον ελληνικό λαό. Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί στην Γερμανία όπως η κυρία Μέρκελ. Αλλά και η πλειονότητα του γερμανικού πληθυσμού σκέφτεται διαφορετικά από την κυρία Μέρκελ. Γιατί από αυτήν την πολιτική που θέλει να επιβάλει στην Ευρώπη, υποφέρει εδώ και μια δεκαετία ο γερμανικός λαός.
Λίγο παρακάτω πρόσθεσε: στο επόμενο ταξίδι της κας Μέρκελ στην Ελλάδα, να την πάτε στους Δελφούς για να μάθει το «γνώθι σ΄ αυτόν».
Και πρότεινε ως λύσεις την εγκατάλειψη της πολιτικής λιτότητας, την αναδιάρθρωσή του χρέους, και τον έλεγχο των αγορών. Αποκάλυψε δε ότι όταν το 1998, ως Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ζήτησε από τους αμερικανούς συναδέλφους του να συνεργαστούν για τον έλεγχο των αγορών, εκείνοι του απάντησαν: Η Wallstreet χρηματοδότησε τον προεκλογικό αγώνα του προέδρου Κλίντον υπό τον όρο να μην αλλάξει τίποτε στην λειτουργία των αγορών.
Κι αυτό συνεχίζεται και σήμερα…!
Η παραπάνω εμπειρία τον οδηγεί στην πρόταση: να απαγορευτεί δια νόμου να χρηματοδοτούν οι τράπεζες τα πολιτικά κόμματα.
Ο Λαφοντέν υπήρξε πολλά χρόνια Πρωθυπουργός στο κρατίδιο Σάαρλανδ, Ύπουργός Οικονομικών επί καγκελαρίας του σοσιαλδημοκράτη Schroeder, με τον οποίο διαφώνησε λόγω της πολιτικής για την Ατζέντα 2010 και εκδιώχθηκε ως εκ τούτου από την κυβέρνηση, είναι δε συνιδρυτής του DIE LINKE, που παρουσίασε μεγάλη άνοδο στις τελευταίες ομοσπονδιακές εκλογές της Γερμανίας.
Μου είναι αδύνατον στον περιορισμένο αυτό χώρο να αναφερθώ στα διαμάντια λόγου των συνέδρων χωρίς να τους αδικήσω. Ας μου συγχωρεθεί που θα δώσω βήμα μόνον στους ξένους ομιλητές, μη αναφέροντας τους εξαίρετους λόγους των Ελλήνων που με έκαναν να νιώθω περήφανος για την πρωτοτυπία, την τόλμη και την καθαρή διατύπωση.
Η Μπριγκίτε Ούνγκερ, Οικονομολόγος, Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης – Ολλανδία, διατύπωσε την άποψη ότι το πρόβλημα δεν είναι το δημόσιο χρέος, πρόβλημα είναι η συμπεριφορά των εταιρειών αξιολόγησης. Και έθεσε το ερώτημα: δεν είναι αλαζονεία να θέλεις να τιμωρείς λαούς;
Αναλύοντας την εξέλιξη του χρέους  από το 1730 μέχρι το 2000, απέδειξε ότι δεν υπάρχει κρίση χρέους, αλλά κρίση του οικονομικού συστήματος. Χρειάζονται (οι Κεφαλαιούχοι) χώρο για να βάλουν τα λεφτά τους, τοποθετούν τα χρήματα σε χρηματιστηριακά προϊόντα και όχι σε παραγωγικές επενδύσεις, και αυτό δημιουργεί την κρίση.
Ανέφερε ότι ο Κάιζερ της Γερμανίας (1900) είχε μισθό διακόσιες (200) φορές περισσότερο από τον εργάτη. Σήμερα ένας μάνατζερ παίρνει ένα εκατομμύριο φορές (1.000.000!!) περισσότερο από τον εργάτη. Υπάρχει πρόβλημα ανισότητας που δημιουργεί την κρίση.  Και πρότεινε την αποκατάσταση της κατανομής των εισοδημάτων.
Σε σχέση με προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, ο Ερίκ Τουσσαίν, Πρόεδρος της επιτροπής για την Κατάργηση των Χρεών του Τρίτου Κόσμου – Βέλγιο, προτείνει την κατάργηση του Δημόσιου Χρέους. Και παρουσίασε ότι οι χώρες της Δύσης σε σχέση με το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) έχουν τα ακόλουθα χρέη: Η Γερμανία 148%, η ΗΠΑ 100%, το Ηνωμένο Βασίλειο 400%, η Ιρλανδία 979%, η Ισπανία 169%, η Ελλάδα 168%, η Πορτογαλία 233% .
Ο Τουσσαίν, ιδιαίτερα για την Ελλάδα, έκανε την διάκριση για παράνομο Δημόσιο Χρέος, στο οποίο συμπεριλαμβάνει:
1. Χρέη που δημιουργήθηκαν κατά την δικτατορία του 1967 – 1974.
2. Χρέη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που ενώ στον ελληνικό λαό παρουσιάστηκε 
   προϋπολογισμός ύψους 1,3 δις ευρώ, ανήλθε επίσημα στα 14,2 δις ευρώ, στη δε
   πραγματικότητα ξεπερνά τα 20 δις ευρώ.
3.  Συμβόλαια με ξένες εταιρείες ύψους 5 δις ευρώ, που αφορούν τα Πάτριοτ, ΟΤΕ – C41,
  ΟΣΕ, Νοσοκομεία, Μετρό.
Σε ότι αφορά τις αμυντικές δαπάνες, ανέφερε ότι στην Ελλάδα ανέρχονται στο 4% του ΑΕΠ, ενώ στην Γαλλία στο 2,4% και στη Γερμανία στο 1,4%.
Με αυτά τα δεδομένα διερωτάται: υπάρχει υποψία δυνατότητας αποπληρωμής του Δημόσιου Χρέους;
Ο Έλμαρ Αλτφάτερ, Πολιτικός Επιστήμονας, μέλος της ATTAC- Γερμανία, διετύπωσε την άποψη, ότι η κρίση είναι σύνθετη. Είναι κρίση τροφίμων, κρίση ενέργειας, κρίση περιβάλλοντος και πολιτισμού. Η οικονομική κρίση δεν είναι η πιο σοβαρή.
Επισήμανε ότι ο ευρωπαϊκός χώρος και το ευρώ βρίσκονται σε κίνδυνο, και ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινό νόμισμα χωρίς να υπάρχει Ένωση Κρατών. Χρειαζόμαστε άλλες λύσεις, και όχι λύσεις από την αγορά που προκάλεσαν αυτή την καταστροφή.
Θα έπρεπε να αποκλείσουμε ή να καταργήσουμε τους οίκους αξιολόγησης, διότι αυτοί οι οίκοι πρώτα έδωσαν υψηλή βαθμολογία, πάρθηκαν δάνεια που οδήγησαν σε χρέη, και στη συνέχεια κατέβασαν την βαθμολογία αυξάνοντας έτσι τα οικονομικά βάρη στους λαούς.
Πρέπει να αυξηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης για να βγούμε από τα χρέη. Υπάρχουν όμως περιορισμοί και δυσκολίες. Η πράσινη ανάπτυξη είναι μία προοπτική, αλλά πρέπει να ελεγχθεί για να μην την αντιστρέψει η σπέκουλα και οδηγηθεί η ρευστότητα στην σπέκουλα και όχι στην οικονομία.
Βρισκόμαστε σε παγίδα ρευστότητας και πρέπει να καταργήσουμε το χρέος.
Και αναφέρθηκε στον Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρεί ότι από όλα τα επιτεύγματα του Σόλωνα (490 π.χ.) τα πιο σημαντικά ήταν το Σύνταγμα και η Σεισάχθεια, η κατάργηση του χρέους. Διότι η Σεισάχθεια ήταν προϋπόθεση για να λειτουργήσει η Δημοκρατία.
Στην δευτερολογία του είπε ότι η Ελλάδα μπορεί να ασκήσει πίεση. Ο κόσμος δεν είναι μόνο οικονομία, είναι και πολιτική, είναι και ηθική.
Ο Κούνιμπερτ Ράφερ, Οικονομολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης – Αυστρία, μας πρότεινε να κάνουμε αυτό που έκαναν οι Γερμανοί, όχι αυτό που λένε. Το 1953 (Πράξη του Λονδίνου) διεγράφηκε το 50% του χρέους της. Ένας από τους ευεργέτες της Γερμανίας εκείνη την εποχή υπήρξε και η Ελλάδα που δεν αποζημιώθηκε για τα έξοδά που της δημιούργησε η γερμανική κατοχή.
Το χρέος της Γερμανίας ανερχόταν στο 90% του ΑΕΠ και τότε οι ίδιοι οι Γερμανοί αποφάσισαν πόσα θα πληρώσουν. Και τους έγινε διευκόλυνση, όποτε είχαν δυσκολία  αποπληρωμής.
Μεταξύ των προτάσεων του κου Ράφερ για την λύση του προβλήματος, περιλαμβάνεται και η προστασία του Χρεώστη, ένα ανθρωπιστικό σήμερα πλαίσιο. Υπάρχει ένα δημόσιο συμφέρον, ο Χρεώστης πρέπει να χρηματοδοτήσει κάποιες κοινωνικές ανάγκες του λαού του.
Επισήμανε ακόμη την ανάγκη για δίκαιη μεταχείριση των πιστωτών, ότι όλοι θα ζημιωθούν εξίσου, και όχι να υπάρχει για κάποιους δικαίωμα προτίμησης. Το ΔΝΤ παραβιάζει αυτήν την αρχή, απαιτώντας δικαίωμα προτίμησης. Αλλά και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης, ζητά επίσης δικαίωμα προτίμησης. Αυτό όμως έχει ως συνέπεια το «κούρεμα» να γίνεται όλο και πιο μεγάλο για τους ιδιώτες πιστωτές.
Και κατέληξε καταγγέλλοντας την ατολμία των Ευρωπαίων, λέγοντας ότι όταν φοβάσαι πως θα πεθάνεις, τότε θα πεθάνεις.
Ο Φράνσις Βιρτς, πρώην Πρόεδρος της Ευρωομάδας GUE/NGL – Γαλλία, αναφέρθηκε στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης, για το οποίο καταβάλλεται προσπάθεια ώστε να συγκεντρωθούν ένα εκατομμύριο υπογραφές από πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να συζητηθεί από τους Ευρωπαίους Ηγέτες. Βασικά στοιχεία αυτής της Πρωτοβουλίας είναι, ότι τα αναγκαία ποσά θα προέλθουν από την φορολόγηση χρηματιστηριακών λογαριασμών,  και ότι θα βρίσκεται εκτός των χρηματαγορών.
Και έκλεισε την ομιλία του παραθέτοντας τα λόγια του  Γερμανού  (φιλέλληνα) ποιητή  Hoelderlin: εκεί που φυτρώνει ο κίνδυνος, εκεί φυτρώνει και αυτό που τον λυτρώνει.   

Αυτές  είναι λίγες από τις πάρα πολλές και ενδιαφέρουσες σκέψεις, που εκφράστηκαν στο όντως εξαιρετικό από κάθε άποψη αυτό Διεθνές Συνέδριο. Ο πολίτης που θέλει να καταλάβει τις αιτίες και τις συνθήκες που οδήγησαν την ανθρωπότητα στο χάος που βιώνουμε στις μέρες μας, αλλά και τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που υπάρχουν για μας και τα παιδιά μας, καλό θα κάνει να προμηθευτεί τα πρακτικά του Συνεδρίου όταν αυτά είναι διαθέσιμα. 
Ίσως κανείς να ρωτήσει: η Ελλάδα, πώς φαντάζει μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο σκέψης; Θα μπορούσα να την παρομοιάσω με αεροσκάφος που απογειώθηκε για κάπου, και αντί να πάει προς τα μπρος, στερουμένη πιλότου, πέφτει προ τα πίσω. Μπορεί όμως ακόμα να φθάσει σε έναν προορισμό, να προσγειωθεί με ασφάλεια στην ευημερία. Γι΄ αυτό βέβαια απαιτείται εμείς οι ενεργοί πολίτες να πάρουμε το πηδάλιο στα χέρια μας, δηλαδή να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας από το μετερίζι του. Είναι αλήθεια ότι αργήσαμε, και καθώς πέφτει το σκάφος θα προσκρούσει σε κάποια στέγη, αλλά δεν θα σκάσει στο έδαφος. Μπορούμε ακόμα να το οδηγήσουμε, πρώτα στην ανάπτυξη και αργότερα στη ευημερία.

Αθήνα, 16.03.2011

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΕΒΔΑΛΗΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 33 ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΕΣΒΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

«Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Οι υπογράφοντες, έχοντας επί δεκαετίες υπηρετήσει τα εθνικά μας θέματα, δικαιώματα και συμφέροντα, επιθυμούμε να εκφράσουμε την ικανοποίησή μας για τις δημόσιες δηλώσεις σας κατά την συνάντηση στο Ερζερούμ με τον Τούρκο ομόλογό σας και με τους πρέσβεις της γείτονος.

Παρ’ όλη όμως την ευθεία και δημοσία αυτή προβολή των θέσεών μας δεν παύουμε να ανησυχούμε μήπως η σημερινή οικονομική συγκυρία πλήξει τελικά τα εθνικά μας θέματα, εν όλω ή εν μέρει, ανεπανόρθωτα. Και τούτο για τους παρακάτω λόγους τους οποίους επιτρέψτε μας να σας εκθέσουμε επιθυμώντας να συμβάλουμε και εμείς στον διεξαγόμενο σήμερα δημόσιο διάλογο, ως απλοί πολίτες, χωρίς βεβαίως να αμφισβητείται η αρμοδιότητα της κυβερνήσεως να διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική:

Οταν μια χώρα διέρχεται κρίση, όπως τώρα η πατρίδα μας, είναι λογικό να αποφεύγει να συνάπτει συμφωνίες που θα τη δεσμεύσουν για πολύ μετά το τέλος της κρίσης και, πιθανότατα, εις το διηνεκές.

Στις θεμελιώδεις υποχρεώσεις που επιβάλλει ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών περιλαμβάνεται και η αποχή από κάθε απειλή ή χρήση βίας στις διεθνείς σχέσεις. Η Αρχή αυτή δεν έχει τεθεί στον Χάρτη ασκόπως. Γιατί είναι προδιαγεγραμμένη η έκβαση της διαπραγμάτευσης εις βάρος του μέρους εκείνου που δέχεται να συνομιλεί υπό τη συνεχή και προκλητική παραβίαση του εθνικού του χώρου και υπό την απειλή στρατιωτικής αντίδρασης, όπως είναι η τουρκική γνωστή ως «casus belli» .

Οταν το ένα μέρος βρίσκεται στο πλευρό της διεθνούς νομιμότητας και εξακολουθεί να διαπραγματεύεται παρά τις έκνομες ενέργειες του άλλου μέρους δημιουργούνται δύο σοβαρές συνέπειες. Αφ’ ενός δείχνει ο απειλούμενος ότι δέχεται να διαπραγματευτεί υπό πίεση -σαν να είχε ηττηθεί σε πόλεμο- και αφ’ ετέρου ο παράνομος χαρακτήρας των ενεργειών του απειλούντος ακυρώνεται ή αποδυναμώνεται σημαντικά στα μάτια των διεθνών παραγόντων.

Το δεύτερο αυτό συμβαίνει διότι κανείς ξένος δεν είναι δυνατόν να πιστεύσει ότι διαπράττονται διεθνείς παραβιάσεις όσο οι διαπραγματεύσεις διαρκούν και ότι το μέρος που τις υφίσταται δέχεται, παρά ταύτα, να συνεχίζει να διαπραγματεύεται. Ετσι η διαμαρτυρία και η επιχειρηματολογία του αποδυναμώνονται και αυτοαναιρούνται.

Οι επεκτατικές στοχεύσεις της Τουρκίας εδράζονται σε μακροχρόνιες προοπτικές και τούτο είναι σε όλους γνωστό. Οιαδήποτε σημερινή συμφωνία με ελληνικές υποχωρήσεις θα εξασφάλιζε οφέλη μόνο στην Τουρκία, η οποία μετά κάποια μικρή χρονική ίσως διακοπή θα συνέχιζε την ίδια αρπακτική τακτική. Η ιστορία της γείτονος είναι δυστυχώς ιστορία παραβιάσεων της υπογραφής της. Μια ιστορία που έχει ακόμη και πρόσφατα έντονα δείγματα.

Τυχόν συνδιαχείριση των πόρων του Αιγαίου πριν από τη διεύρυνση των χωρικών μας υδάτων και την επακόλουθη οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ θα παρείχε ίσως πρόσκαιρα οικονομικά οφέλη.

Η συνδιαχείριση όμως προϋποθέτει δύο απαραίτητες ενέργειες που πρέπει να γίνουν προηγουμένως: α) Την επέκταση των χωρικών υδάτων με ανεξάρτητη και κυρίαρχη απόφαση της χώρας μας σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και β) τον ορισμό της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Εάν δεν τηρηθούν οι δύο αυτές προϋποθέσεις, η Τουρκία ασφαλώς θα χρησιμοποιούσε τα ad hoc δικαιώματα τα οποία ενδεχομένως θα της παραχωρηθούν προσωρινά για να αποδυναμώσει τα de jure ελληνικά και να ενισχύσει τις δικές της πάγιες παράνομες θέσεις. Εξ άλλου, η επί μακρόν αποχή εκ μέρους μας από την άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε συνδυασμό με τη θέση τους υπό συζήτηση είναι δυνατόν, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να δώσει λαβή σε παρερμηνείες.

Εφόσον η Ελλάδα υποστηρίζει ότι συζητά μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και η Τουρκία επιμένει ότι στο τραπέζι βρίσκονται όλα τα «ζητήματα του Αιγαίου», η κυβέρνηση οφείλει να ξεκαθαρίσει το ζήτημα. Δεν μπορεί πράγματι να παραμένει μυστικό, τόσο το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης όσο και η διαπραγματευτική γραμμή εκκίνησης της ελληνικής πλευράς.

Πρέπει να επισημανθεί ότι η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ του νησιωτικού συμπλέγματος Καστελορίζου είναι κεφαλαιώδους σημασίας για τη χώρα μας και είναι ενθαρρυντικό ότι πρόσφατα έγκυρα δημοσιεύματα στο Ισραήλ το αναγνωρίζουν. Είναι ευνόητο ότι η χώρα μας έχει κάθε συμφέρον να υποστηρίξει αυτή την άποψη.

Οι πενήντα τουλάχιστον «διερευνητικές επαφές», όπως και άλλες που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ των δύο χωρών είναι φανερό ότι έχουν ξεπεράσει το επίπεδο του «διαλόγου» και κινδυνεύουν να εκληφθούν ως διαπραγμάτευση.

Η διαπραγμάτευση είναι - έτσι τουλάχιστον ασκείται διεθνώς - αμοιβαία ανταλλαγή παραχωρήσεων με σκοπό να επιτευχθεί λύση ικανοποιητική και για τις δύο πλευρές υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι και οι δύο έχουν νόμιμους τίτλους. Αν η ελληνική πλευρά παραχωρήσει μέρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων θα πρέπει ο ελληνικός λαός να μάθει και τις παραχωρήσεις των νομίμων δικών της κυριαρχικών δικαιωμάτων που έκανε, σε αντάλλαγμα, η Τουρκία.

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Η κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο δεν προσδιορίζονται με ασαφείς διατάξεις διεθνούς δικαίου, όπως επιδιώκουν ίσως μερικοί να πείσουν τους πάντες και ιδίως την ηγεσία της χώρας. Είναι σαφή και αδιαμφισβήτητα έναντι της επιβουλής οιουδήποτε γειτονικού κράτους, το οποίο διά της απειλής χρήσεως όπλων επιδιώκει - όπως και επίσημοι Τούρκοι ομολογούν - να επαναφέρει το καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας της οποίας την κατάρρευση κίνησε προ δύο σχεδόν αιώνων ο πόθος των λαών για ελευθερία.

Μετά τιμής,

Οι πρώην Πρέσβεις της Ελλάδος:

Χρήστος Αλεξανδρής,
Σπύρος Αλιάγας,
Γεώργιος Ασημακόπουλος,
Διαμαντής Βακαλόπουλος,
Βασίλειος Βασσάλος,
Ιωάννης Γενηματάς,
Εμμανουήλ Γκίκας,
Νικόλαος Διαμαντόπουλος,
Σπυρίδων Δοκιανός,
Ευστράτιος Δούκας,
Αχιλλέας Εξαρχος,
Ιωάννης Θεοφανόπουλος,
Αθανάσιος Θεοδωρακόπουλος,
Ιωάννης Θωμόγλου,
Αντώνης Κοραντής,
Αλέξανδρος Κουντουριώτης,
Γεώργιος Κωνσταντής,
Νικόλαος Μακρίδης,
Λεωνίδας Μαυρομιχάλης,
Εμμανουήλ Μεγαλοκονόμος,
Παναγιώτης Μπάιζος,
Ιωάννης Μπουρλογιάννης-Τσαγγαρίδης,
Λάζαρος Νάνος,
Αντώνιος Νομικός,
Παναγιώτης Οικονόμου,
Απόστολος Παπασλιώτης,
Κωνσταντίνος Πολίτης,
Αντώνης Πρωτονοτάριος,
Βασίλειος Σημαντηράκης,
Ιάκωβος Σπέτσιος,
Θέμος Στοφορόπουλος,
Ευάγγελος Φραγκούλης,
Κώστας Οικονομίδης, Ομότιμος Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου, τέως Προϊστάμενος Ειδικής Νομικής Υπηρεσίας Υπουργείου Εξωτερικών, Μέλος Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου Ηνωμένων Εθνών (1999-2006)»