Tα Public, «η ελληνική εταιρία που έφερε στην Ελλάδα το Black Friday, προτείνουν τα πιο έξυπνα tips αγορών για να βγεις κερδισμένος!», διαβάζω σε ολοσέλιδη διαφήμιση σε κυριακάτικη εφημερίδα.

 Σε άψογον ελληνο - αγγλική ( ή, ελληνο - αμερικανική ) γλώσσα. 

Μια αμερικανιά ολκής, που έκανε πέρσι την επίσημη εμφάνισή της και στην Ελλάδα (Η ελληνική αλυσίδα καταστημάτων Public και το εμπορικό κέντρο Mc ArthurGlen στα Σπάτα διεκδικούν την περσινή πρωτιά). 

Φέτος, στο κάλεσμα της γνωστής αλυσίδας φαίνεται να εισακούστηκε από μεγάλη μερίδα καταστημάτων, και αν κρίνω από τις διαφημίσεις τους για την συμμετοχή τους, το φαινόμενο θα λάβει κάποιες διαστάσεις. Πόσο μαζικές δεν ξέρω, λόγω της Μνημονιακής ιδιατερότητας της χώρας, λόγω της μερικής απασχόλησης και της ανεργίας που μαστίζει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Άσε που μέχρι σήμερα δεν θα έχει μοιραστεί το «κοινωνικό μέρισμα» που και φέτος έταξε η φιλολαϊκή μας κυβέρνηση. Τούτο ίσως σταθεί εμπόδιο σε μια μαζική φρενίτιδα κατανάλωσης - εν πολλοίς περιττών πιθανότατα- καταναλωτικών αγαθών. Εκ μέρους του καταναλωτικού κοινού, ίσως ενταχθεί σε μια αγοραστική περίοδο που θα λειτουργήσει ως προάγγελος των Χριστουγεννιάτικων αγορών. 

Από την άλλη, η κατανάλωση είναι ίδιον της κοινωνίας μας, του κοινωνικού μοντέλου που κυριαρχεί παγκόσμια. Όσο και να την ξορκίζεις, αυτή με πείσμα αντιστέκεται, κυριαρχεί εντέλει.

Black Friday: Μια ακόμη αμερικανιά πλασάρεται διεθνώς, μια ακόμη καταναλωτική συνήθεια προστίθεται στην φαρέτρα της Παγκοσμιοποίησης, στην μετατροπή των Λαών και Εθνών σ ένα παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικό χυλό - προσοχή: αφορά τις χώρες του Πρώτου κι Δεύτερου κόσμου, (και όχι για όλο τον πληθυσμό). Διότι ο λεγόμενος Τρίτος, απέξω, παρατηρεί, απορεί ή θαυμάζει…

Περί τίνος πρόκειται; O διεθνώς διαδεδομένος θεσμός, πρωτίστως στις ΗΠΑ αλλά και στις μεγάλες ευρωπαϊκές αγορές, επιτρέπει στους καταναλωτές την τελευταία Παρασκευή του Νοεμβρίου κάθε χρονιάς να πραγματοποιούν αγορές προϊόντων με πολύ μεγάλες εκπτώσεις και προσφορές.

Ο όρος Black Friday έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του 1960 και σηματοδοτεί την αρχή της Χριστουγεννιάτικης περιόδου αγορών στις ΗΠΑ. Ακολουθεί την «Thanksgiving day» (Ημέρα των Ευχαριστιών) στις ΗΠΑ που γίνεται την τελευταία Τρίτη του Νοεμβρίου, ενώ η Black Friday λαμβάνει χώρα την τελευταία Παρασκευή του μήνα. Στις ΗΠΑ πρωτοεμφανίστηκε το μακρινό 1952, όταν θεωρήθηκε προάγγελος των Χριστουγεννιάτικων αγορών.

Είναι συχνό φαινόμενο αυτή την μέρα να συγκεντρώνονται εκατοντάδες άνθρωποι από τα χαράματα έξω από πολυκαταστήματα, περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες, και να προσπαθούν να μπουν όσο γίνεται νωρίτερα, για να προλάβουν τις προσφορές και τις εκπτώσεις.

Ο θεσμός τα τελευταία χρόνια έχει εξαπλωθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων σε Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Δανία, Ιταλία, Ισπανία, Αυστρία, Φινλανδία, Πολωνία και κάθε χρονιά συμμετέχουν όλο και περισσότεροι λιανέμποροι. Μια βόλτα στο διαδίκτυο με οδήγησε και σε χώρες όπως η Ρουμανία.

Όλα τούτα δεν έχουν σχέση με καμία εναντίωση στην λειτουργία των καταστημάτων και των εμπορικών αλυσίδων, να εξηγούμεθα. Εντοπίζει σε ένα καίριο κατ΄εμέ σημείο: στην μετατροπή με γοργούς ρυθμούς όλων όσων μας συγκροτούν - ή, μας συγκροτούσαν- ως (ελληνική) κοινωνία σε κάτι άλλο, αναδεικνύει πιθανά την ευκολία με την οποία η διεθνής κυρίαρχη, καταναλωτική πρακτική (και Παγκοσμιοποιητική ιδεολογία) σαρώνει στο διάβα της συνήθειες και πρακτικές δεκαετιών. 

Η Ελλάδα/οι Έλληνες, χάνει/ χάνουμε (τις) μικρές καθημερινές μάχες. Ανεπαίσθητα, καθημερινά διολισθαίνουμε σε όλο και ποιο περιορισμένα πεδία. Δεν είναι μόνο η μεγάλη εικόνα, είναι και οι πολλές μικρές.
Black Friday και στην Ελλάδα λοιπόν, ή, ροκάδικα: Black is black…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Του Έρωτα και του Θανάτου - Της Συμμετοχής και του Αγώνα

►1. Ξεκινώ από το αυτονόητο (για μένα): η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 ήταν η αρχή του τέλους της επτάχρονης Δικτατορίας 1967- 1974. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου στην Αθήνα (θυμίζω ότι υπήρξαν παράλληλες καταλήψεις σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα) αποτέλεσε Απόφαση του Φοιτητικού Κινήματος, έξω από τις κομματικές ντιρεκτίβες. Η «Παραδοσιακή Αριστερά» δεν ήθελε τέτοιες εμπλοκές, η μία μεν πλευρά της, η λεγόμενη Ανανεωτική, λοξοκοίταζε προς την εξαγγελθείσα «Φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη, η δε φιλοσοβιετική αποσκοπούσε στον αποκλειστικό έλεγχο σε ό,τι κινούνταν.

Εξ ου και το περιβόητο άρθρο στο περιοδικό «Πανσπουδαστική» αριθμός 8 του Νοεμβρίου 1973, όπου χαρακτήριζε τους καταληψίες ως προβοκάτορες...! Η βίαια καταστολή της εξέγερσης από την δικτατορία έφτιαξε τον σύγχρονο «Μύθο», τον μύθο της γενιάς μου: το «Πολυτεχνείο».
Θα ακολουθήσει η εγκατάλειψη της Μαρκεζίνιας «Φιλελευθεροποίησης», σκλήρυνση του καθεστώτος με την αντικατάσταση του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη, για να φτάσουμε στον τραγικό Ιούλη του 1974, όπου έχουμε δύο, αντιφατικά και αντίθετα σε αισθήματα, γεγονότα: την πτώση της Δικτατορίας, την επιστροφή Καραμανλή και την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας αφενός, το τραγικό πραξικόπημα στην Κύπρο και την επακόλουθη τουρκική εισβολή στην Μεγαλόνησο και την κατοχή έκτοτε του 37% του εδάφους -έως σήμερα- της Κυπριακής Δημοκρατίας αφετέρου.

►2. Ήταν το Πολυτεχνείο (απλά) μια φοιτητική διαμαρτυρία ή κάτι διαφορετικό; Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου, με κορύφωση την 17η Νοέμβρη 1973, είναι η ύψιστη στάση αντίστασης ενάντια σε ένα ξενόδουλο δικτατορικό καθεστώς. Συναντήθηκε το Φοιτητικό Κίνημα με τον Λαϊκό παράγοντα, ήταν η αρχή του τέλους της Δικτατορίας, επέβαλε την απελευθερωτική του διάσταση... Μέχρι στιγμής ο «Μύθος»δεν «ξεπεράστηκε» από τις επόμενες γενιές, παρότι βροντοφώναζαν και καλούσαν στις επετειακές διαδηλώσεις για «της γενιάς τους τα Πολυτεχνεία», μπερδεύοντας τις ιστορικές συνθήκες.

►3. Το «Πολυτεχνείο» εργαλειοποιήθηκε, χρησιμοποιήθηκε από τους επώνυμους, ή, από αυτούς που μέσω αυτού έγιναν επώνυμοι, για να κτίσουν πολιτικές καριέρες. Τούτο δεν αμαυρώνει την Εξέγερση, δεν κατατάσσει όλους τους συμμετέχοντες στην ίδια κατηγορία. Πράγματι, η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είναι οι αρκετοί επώνυμοι που εξαργύρωσαν (παρότι είναι και αυτοί). Είναι εκείνοι -οι πολλοί- που έβαλαν την σφραγίδα τους σε μια κορυφαία στιγμή της σύγχρονης πολιτικής Ιστορίας.

►4. Αν υπάρχει ένα νήμα που συνδέει εκείνο το, κάπως μακρινό ήδη, χτες με το σήμερα είναι ότι: ο Αγώνας για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική προκοπή και δημοκρατία στην χώρα μας, παραμένει επίκαιρος....

5. Προφανώς, για την επικρατούσα κατάσταση κατά την περίοδο της επτάχρονης Δικτατορίας, πριν τον Νοέμβρη 1973, ισχύουν απόλυτα τα λόγια του ποιητή:

«Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο» 

(Μανώλης Αναγνωστάκης, «Φοβάμαι»)

του Γ. Παπαγιαννόπουλου

http://www.huffingtonpost.gr

Διαδικασίες στην «Κεντροαριστερά» : Συμμετοχή και εγρήγορση των Ελλήνων Πολιτών

Παραίτηση, ιδιώτευση, απογοήτευση κυριαρχεί από άκρου εις άκρον στην Χώρα. Ένα πνιγηρό κλίμα επικρατεί σε όλη την Δημόσια σφαίρα, μια επιδερμική αντιμετώπιση όλων των ζητημάτων που εκκρεμούν στην Ελλάδα. Και είναι πάμπολλα. Μια κοινωνία σε διαρκή κρίση, ένας κοινωνικός ιστός που κάθε μέρα διαλύεται όλο και περισσότερο.

Γίναμε πάλι διάσημοι διεθνώς με την λέξη «κωλοτούμπα», δείγμα του πολιτιστικού προϊόντος που παράγει πλέον η Χώρα. Η κοροϊδία συνεχίζεται, εκφωνείτε από τα ποιο επίσημα χείλη:, «Ήρθε η ανάπτυξη, την καλωσορίσουμε! Καλώς ήρθε η ανάπτυξη!» (δια στόματος πρωθυπουργού) … 

Μέσα σ΄αυτήν την πραγματικότητα, έχουμε σήμερα τον πρώτο γύρο εκλογής για τον/την Επικεφαλής της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς».Ξεκινώ επισημαίνοντας ότι είναι κατ΄αρχήν θετική η «ανοιχτή διαδικασία εκλογής» του νέου αρχηγού/ πρόέδρου κλπ. ,στο υπό διαμόρφωσιν κόμμα της «Κεντροαριστεράς»/σοσιαλδημοκρατίας/ Κέντρου κλπ. 

Πράγματι, η διαδικασία φαντάζει Δημοκρατική, δικαίωμα ψήφου έχουν όχι μόνο τα μέλη των κομμάτων και κινήσεων που βρίσκονται από κοινού σε αυτό το εγχείρημα , αλλά και φίλοι άρα δυνητικά ο οποιοσδήποτε έλληνας πολίτης ενδιαφέρεται. Και πράγμα επίσης σημαντικό, δύνανται να συμμετέχουν και οι έλληνες εξωτερικού, «λεπτομέρεια» χρήσιμη για την μελλοντική προσπάθεια θέσπισης της δυνατότητας τους να ψηφίζουν από το εξωτερικό στις ελληνικές εκλογές όλων των βαθμίδων.

ΑΛΛΑ. δεν είναι τόσο ρόδινα στο «Βασίλειο της Δανιμαρκίας». Διότι το δικαίωμα Συμμετοχής αρχίζει και τελειώνει εδώ. Ενώ οι δημοκρατικές διαδικασίες, η Συμμετοχή των πολιτών και της βάσης (είναι καλό να) επιδιώκεται, αυτή παραμένει το μοναδικό θετικό στοιχείο.. 

Διότι κατά τα άλλα, δεν έχουν λυθεί τα βασικά:

1.  Επί ποίου (ανύπαρκτου αυτή την στιγμή) πολιτικού σχηματισμού θα αρχηγεύσει/ προεδρεύσει ο «νικητής»; Θα δεχτούν οι ηττημένοι – ειδικά οι «μεγαλόσχημοι»- το αποτέλεσμα;
2.  Πως διασφαλίζεται η δράση ή, η μη- δράση των γνωστών μηχανισμών, και αναφέρομαι στον μοναδικό με κάποιες δυνατότητες, μηχανισμό του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ;;
3. Ποια είναι η ιδεολογική ΑΦΕΤΗΡΙΑ του εγχειρήματος όταν καθημερινά διαπιστώνουμε μια ανιστόρητη επιμειξία Σοσιαλδημοκρατίας και Φιλελευθερισμού, δύο ρευμάτων που δεν έχουν και ιδιαίτερη συγγένεια… Βέβαια, στην σημερινή Μνημονιακή Ελλάδα και τα δύο ρεύματα είναι ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ καλυπτόμενα από τον μανδύα του «Φιλο-ευρωπαϊσμού»…
4. H «Κεντροαριστερά», όρος φορτισμένος προδικτατορικά, ήταν Χώρος που πρέσβευε την Εθνική Ανεξαρτησία, την Λαϊκή Κυριαρχία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Κατά την διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας 1967- 1974 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, μετακινήθηκε «πιο αριστερά» στον άξονα των πολιτικών δυνάμεων, γέννησε το ΠΑΚ (και την «Δημοκρατική Άμυνα») και με την πτώση της δικτατορίας, στην Μεταπολίτευση, γέννησε και όρθωσε το ΠΑΣΟΚ της Διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη. Πώς τοποθετούνται οι εννέα υποψήφιοι λοιπόν όσον αφορά την Εθνική Ανεξαρτησία- Λαϊκή Κυριαρχία- Κοινωνική Δικαιοσύνη (Απελευθέρωση); Αποφεύγοντας οποιαδήποτε αναφορά, είναι η απάντηση.

Θα τελειώσω με κάτι χιλιοειπωμένο. Άλλη μια φορά, μπήκε το κάρο πριν από τα άλογα….

Το σημερινό κενό στην Χώρα δεν μπορεί να καλυφθεί από αυτή την νεφελώδη ως προς την κατεύθυνση της,«Κεντροαριστερή» διαδικασία. Η ανάγκη συγκρότησης ενός Δημοκρατικού, αντι-μνημονιακού, αντισυστημικού Φορέα - ΜΕΤΩΠΟΥ παραμένει στην επικαιρότητα…(η «Πρωτοβουλία 14ης Μάη» ήλθε να υπηρετήσει αυτήν την αναγκαιότητα).

Η επιστροφή στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ αδήριτη ανάγκη

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ.

Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Εκ των συντακτών της Ιδρυτικής Διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη.

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στην Χειμάρρα

Στις (ταραγμένες συνήθως) ελληνο-αλβανικές σχέσεις, κομβικό ρόλο παίζει η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ μειονότητα (Κοινότητα) εντός της Αλβανίας και ιδιαίτερα,η ίδια η επαρχία της Χιμάρας (Χειμάρρας).. Για πολλούς λόγους:

1. Γιατί μεταπολεμικά, το καθεστώς Χότζα, αφαίρεσε από τα τελευταία χωριά της Χιμάρας το δικαίωμα του να ανήκουν στη “μειονοτική ζώνη”,
2.  Γιατί η επαρχία της Χιμάρας είναι μια κατ’ εξοχήν παραλιακή περιοχή, όπου ενωμένη με την υπόλοιπη παραλιακή (“μειονοτική”) περιοχή προς το νότο, καταλαμβάνουν το 1/3 της ακτογραμμής του αλβανικού κράτους.
3. Γιατί ένας ασφαλής τρόπος αφομοίωσης είναι, η κατοχή της γης, η συρρίκνωση του αυτόχθονα και ιστορικού πληθυσμού μέσω του εποικισμού και της μετανάστευσης, η ληστεία των πλουτοπαραγωγικών πηγών του, η υφαρπαγή των στοιχείων που συνθέτουν την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα κλπ.

Η Χιμάρα, πάντα αντιμετωπίζονταν εχθρικά από τις δομές του αλβανικού κράτους. 

Αρχικά με τρόπο ενστικτώδη και βίαιο, ενώ με την διοίκηση Ράμα, το ίδιο ανήθικα αλλά κεντρικά σχεδιασμένα.
Η Χιμάρα κρατάει τα σκήπτρα της επικαιρότητας. 

Όχι γιατί εκεί σκοτώνονται και δέρνονται γιατι επιμένουν να μιλούν την γλώσσα τους. Όχι γιατί εκεί επιμένουν να σηκώνουν τη γαλανόλευκη ακόμα και στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Όχι γιατί εκεί τιμούν τις παραδόσεις τους. 

Όχι γιατι εκεί οι ίδιοι οι Χιμαραίοι διακηρύσσουν την καταγωγή και τη συνείδησή τους. 

Μα γιατί εκεί επιμένουν να αντιστέκονται. 

Γιατί εκεί επιμένουν να μη θέλουν να μετατραπούν σε θλιβερούς ιθαγενείς που τους ξεγελάνε οι αποικιοκράτες με καθρεφτάκια και χάντρες.
Σήμερα το πανηγύρι των κατεδαφίσεων “αυθαιρέτων” ξαναξεκίνησε. “Αυθαίρετα” που τυχαίνει να ανήκουν μόνον σε ντόπιους. “Αυθαίρετα” που κάποια απο αυτά είναι χτισμένα πριν τη δημιουργία του αλβανικού κράτους και κυρίως “αυθαίρετα” γιατί αυτό το κράτος των Τιράνων αρνείται να χορηγήσει τους τίτλους ιδιοκτησίας που υποχρεούται. 

Και αυτό διότι όταν η ιδιωτική περιουσία περιήλθε αναγκαστικά στις κολεκτίβες του Χότζα, στα καταστατικά τους υπήρχε η πρόβλεψη, σε περίπτωση διάλυσής τους, την επιστροφή των περιουσιών στους ιδιοκτήτες τους.
Όμως τα σχέδια αναπλάσεων δεν έχουν πάντα αγαθό σκοπό. 

Όπως αυτή του αφεντικού του Έντυ Ράμα που συντάραξε την Κωνσταντινούπολη το 2013. 

Η “ανάπλαση” στο κέντρο της Χιμάρας, στοχεύει την κατεδάφιση μικρών κτηρίων ή επιχειρήσεων ντόπιων και φυσικά την προστασία των πολυκατοικιών όπου διαμένουν κυρίως οι έποικοι και οι οποίες κτίστηκαν σε μια άλλη “ανάπλαση” που έγινε από το καθεστώς Χότζα, πριν από μισό περίπου αιώνα και με θύματα πάλι οικίες ντόπιων (αλλά και μνημείων του παρελθόντος). 

Η ανάπλαση εκτός κέντρου είναι πιο ωμή: πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες της χώρας, του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, άτομα με σκοτεινό παρελθόν και αβέβαιο μέλλον, με αθέμητα μέσα, καταπατούν ιδιοκτησίες και χτίζουν. Χ

τίζουν από βίλες μέχρι “τουριστικά” συγκροτήματα μαζικής υποδοχής εποίκων: στον Δραλέο, τον Περίβολο, τον Άγιο Θεόδωρο, το Γιάλι (Αιγιαλός), το Κηπαρό κ.ά.
Γιατί αυτός είναι ο στόχος τους. Ο ντόπιος πληθυσμός, περιθωριοποιημένος και βουβός. Ο ντόπιος ξένος στον τόπο του και ο ξένος, αφέντης!

Γα την "Πρωτοβουλία 14ης Μάη" ο σεβασμός όλων των Δικαωμάτων της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ μειόνοτητας (Κοινότητας) στην Αλβανία, κατοχυρωμένων από το Αλβανικό Σύνταγμα , είναι Ακρογωνιαίος λίθος για την ύπαρξη των Ελληνο-αλβανικών σχέσεων.-Για την "Πρωτοβουλία 14ης Μάη" η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ όλων των Ελλήνων εκτός της Ελληνικής Επικράτειας, είτε ζουν σαν Αναγνωρισμένες μειονότητες -όπως στην Αλβανία- είτε ως Διασπορά, αποτελεί ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.

1η Νοέμβρη 2017 

"Πρωτοβουλία 14ης Μάη"

Ομάδα Πολιτων "Ευτοπία"